رسم دنیا درهمین است آنکه آمد رفتنی ست

رسم دنیا درهمین است آنکه آمد رفتنی ست
بعدِ رفتن نام نیکت بر زبان ها ماندنی ست

تا توانی خلق را از خود مرنجان با سخن
آنکه بالاتر نشیند، آخرش افتادنی ست

عمرو جانت گرچه عمر نوح هم باشد ولی
شیشه ی عمر گرانم عاقبت بشکستنی ست

ثروتت بند است بر شب شهرتت با یک تبی
عاقبت ثروت به دست وارثان بسپردنی ست

دل مبند بر مال دنیا، مالِ دنیا بی وفاست
خرقه ی زرهم بپوشی سیم و زر نابردنی ست