درود آریایی پاینده ایران وطنم

ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﯽﺳﺎﺯﻣﺖ ﻭﻃﻦ !
ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎ ﺧﺸﺖ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﯾﺶ
ﺳﺘﻮﻥ ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ،
ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺧﻮﯾﺶ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﺑﻮﯾﻢ ﺍﺯ ﺗﻮ ﮔُﻞ،
ﺑﻪ ﻣﯿﻞ ﻧﺴﻞ ﺟﻮﺍﻥ ﺗﻮ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧﻮﻥ،
ﺑﻪ ﺳﯿﻞ ﺍﺷﮏ ﺭﻭﺍﻥ ﺧﻮﯾﺶ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ، ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺁﺷﻨﺎ،
ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮﻭﺩ
ﺑﻪ ﺷﻌﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﻧﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ،
ﺯ ﺁﺑﯽ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺧﻮﯾﺶ
ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻡ،
ﺑﻪ ﮔﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ
ﮐﻪ ﺑﺮﺩَﺭَﻡ ﻗﻠﺐ ﺍﻫﺮﻣﻦ،
ﺯ ﻧﻌﺮﻩ ﯼ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﺧﻮﯾﺶ
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ‏« ﻋﻈﻢ ﺭﻣﯿﻢ ‏» ﺭﺍ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻧﺸﺎ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ
ﭼﻮ ﮐﻮﻩ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪﻡ ﺷﮑﻮﻩ ،
ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ ﯼ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺧﻮﯾﺶ
ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﯿﺮﻡ ﻭﻟﯽ ﻫﻨﻮﺯ،
ﻣﺠﺎﻝ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﺍﮔﺮ ﺑُﻮَﺩ،
ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ
ﮐﻨﺎﺭ ﻧﻮﺑﺎﻭﮔﺎﻥ ﺧﻮﯾﺶ
ﺣﺪﯾﺚ ﺣﺐ ﺍﻟﻮﻃﻦ ﺯ ﺷﻮﻕ
ﺑﺪﺍﻥ ﺭﻭﺵ ﺳﺎﺯ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ
ﮐﻪ ﺟﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﻫﺮ ﮐﻼﻡ ﺩﻝ،
ﭼﻮ ﺑﺮﮔﺸﺎﯾﻢ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﯾﺶ
ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺁﺗﺸﯽ،
ﺑﺠﺎﺳﺖ ﮐﺰ ﺗﺎﺏ ﺷﻌﻠﻪ ﺍﺵ
ﮔﻤﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﮐﺎﻫﺸﯽ،
ﺯ ﮔﺮﻣﯽ ﺩﻣﺎﻥ ﺧﻮﯾﺶ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﻡ ﺗﻮﺍﻥ،
ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺷﻌﺮﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻧﺸﺴﺖ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﻣﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ،
ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺗﻮﺍﻥ ﺧﻮﯾﺶ،،،،،درود آریایی پاینده ایران وطنم