قفس تنهاترین یار اسیر است

قفس تنهاترین یارِ اسیر است
جدایی مثلِ مردن بی نظیر است

ره صدساله را صد ساله طی کُن
همانا بهترین مقصد مسیر است

تن ات را لمس کردم شد غروبی
که این زیباترین رنگِ حریر است

پس از تو می توان برعشق خندید
ولی دیگر برای خنده دیر است

همیشه عاشقم یا اینکه عاشق!!!
دلم در این دو راهی سخت گیر است

تو را پروانه گونه می پرستم
دل تو از پرستش گرچه سیر است