دلم توسون، تِیَم فصل تغِرسه

دلم توسون، تِیَم فصل تغِرسه
وَری سینَم شِرَی خین سایه بِهسه

رَیا بی تِشکِ توسونُ نَمُردُم
وَ زلفِ زردِ خارک دل سپردُم
امییواری وَ خوم دایُم، ایایی
غمِ کهنه وَ اِی دل ایدراری

اییی تا گل کنه پیوار بختم
دوباره سایه بِندازه درختم

اما ؛ پیز اومه وُ کِردی غزونم
دو بارَه نومت افتا سر زبونم

دوباره خینَ خرسَل مُردَم افتا
تیی سیبِت وَ دهسِ آیَم افتا

وَ نار ُو سیبُ و گندُم ،گر گِرُتم
دلَ اُو کالِ بی ساحل سپُردم

قسم دام آسمونَ کم بُواره
مُو خُوم بارونییَم ، نم نم بُواره

نِهایُم پشتِ سر باغُ و بهشتَ
و دهست دایم از نو سر نوشتَ

که بنویس منه من کال خرست
وَنوجا وَم بِیی مِن بالِ خرسِت

اما نونُم چه وابی ، بَی نِوِشتی
وَری سالِ دِلُم نومَی نوشتی