حرف هایی که دائما با "خودم" تکرار میکنم؛

حرف هایی که دائما با "خودم" تکرار میکنم؛
از پوچ و هیچ سرشار است...
جملاتی که هیچگاه قرار نیست به فریادِ این دلِ درمانده برسند...
سخنانی که آرام آرام جانم را میگیرند...
اما چاره ای جز تکرار کردنِ هزار باره ی این سخنان با خود ندارم...
اندوهگین گفت و گویی که با "خودم" دارم،
تمامِ امیدِ من در زندگی است...
کورسویی‌ست در تاریکی‌‌ای محض
که به آن دچار شده ام...
آخر میدانید؟!
من جز "خودم" ، کسی را برای هم صحبتی ندارم...!