پشت آن آرایش غلیظ و زیبایش که

‌پشت آن آرایش غلیظ و زیبایش که
کلی لعاب داشت و دل هر آدمی را میبرد
یک جنسِ مونثِ غمگین بودکه با همه ی
بی ذوقی های روزانش و غم و اندوه و ناراحتی و کزخوردگی هایش،به خودش رسیده بود تا مبادا از چشمِ یار بیوفتد.
که پس فردا نگویند:
اگر فلانی جانت رفت و تنهایت گذاشت برای این بود که به خودت نرسیدی!
پشت آن همه زیبایی و آرایش به غایت رسیده و لباس های فاخر و تمیزِ ست شده و آن همه زیورآلات پر زرق و برق که دل هر بانویی را میبرد،
جنسِ مونثِ مردی پنهان شده بود که از خستگی های این روزهایش خسته بود و دم نمیزد...
پشت آن همه آراستگی یک دل شکسته بود که با تمام خورده هایش به خود میرسید تا ازش دل بریده نشوند.
جنسِ مونثِ مردی که هر روز صبح با کلی دغدغه و مشکل و دلمردگی جلوی آیینه می ایستاد و صورتش رو گلگون میکرد،
پنجره های اتاق را باز میگذاشت تا هوای تازه به داخل بیاید،چای با طعم هل و دارچین دم میکرد،گل های روی راه پله ها را آب میداد و با لبخند کش دار صدا میکرد «بچه ها بلند شوید صبحانه» و مردش را بدون هیچ گله و شکایتی با وجودناراحتی، با ذوق راهی میکرد.
جنس مونثی که جنس مذکرش خیلی اوقات درک نمیکرد او فقط توجه ومحبت میخواهد ولاغیر....
‌
‌هانیه_شاملو ‌ ‌‌
‌
‌‌