↕ تو را ستایش می کنم ای خدا یی که گناه بـندگان خود را می

↕ تو را ستایش می کنم ای #خدا یی که گناه بـندگان خود را می بخـشی، در حالی قـدرت داری آن را به عذاب گرفتار سازی. تو را سـتایش می کنم ای خدایی که از «همۀ گناهان من باخبر هستی، ولی از هـمۀ آن گناهان، چـشم پوشی می کنی و در حقّ من آن چنان بزرگواری می کنی، گویی که من هیچ خطایی ندارم. تو را سـتایش می کنم ای خدایی که هر وقـت تو را صـدا بزنم، جـوابم را می دهی و هر وقـت، گناه و خـطایی می کـنم تو آن را می پوشانی و بر من غـضـب نمی کنی. تو چه نـعـمت های بزرگی به من داده ای که من هـرگز نمی توانم آنها را شماره کنم. خـیلی وقـت ها شده است که من ترس و نگـرانی داشتم، به درگاه تو رو کردم، تو پناهم دادی و آرامش را به قـلب من بازگرداندی و قـلب مرا شادمان ساختی. تو آن قدر خوب هستی که هرگز درِ خانه ات را به روی نیازمندان نمی بندی و هیچ کس را دست خالی از درگاهت بر نمی گردانی. تو را ستایش می کنم که خالق همۀ هـستی، هستی و خودت آفریده نـشده ای، زیرا اگر تو هم آفریده و مخلوق بودی، یک روزی از بین می رفتی. من تو را می پرسـتم که شایـستۀ پرستـش هـستی، تو هـرگز نابود نمی شوی، تو پایان نـداری، زیرا آغازی نداشته ای، تو همیشه بوده ای. آن کسی از بین می رود که مخلوق باشد. مرگ همه در دست توست، تویی که در روز قیامت همه را بار دیگر زنده می کنی، امّا تو آن زنده ای هستی که هرگز فنا ندارد. همه خوبی ها در دست توست و تو به هر کاری توانا هستی. تو را ستایش می کنم که به دیگران روزی می دهی، ولی خودت بی نیاز از همه چیز هستی، برای بندگانت آب و انواع غذا را فراهم نموده ای ولی خودت بی نیاز از غذا هستی، فقط تو هستی که از همه چیز بی نیاز هستی و همه به تو نیازمند هستند. من تو را که خدای بی نیازی هستی می پرستم، تو به اعمال خوب من هم نیاز نداری، گناه بندگانت هم به تو ضرری نمی رساند. تو به هیچ چیز و هیچ کس نیاز نداری. آقایی و بزرگیِ تو اندازه ای ندارد.