آمــــــده بودم و در قـــــلبت را زدم ،تـــــــو بـــــود

آمــــــده بودم و در قـــــلبت را زدم ،تـــــــو بـــــودی امــــا در باز نکردی…


حـــال آمده ای بــــــه در خــــانه ام،مــــــن هستم ولی در را بـــــاز نمی کنم ... !!!

یـــــــــادت هست؟!!!

آمــــدم بــــــه در قـــلبت و آرام گفتم:
«ای بنـــــــده ی مـــــــن!
ای عزیــــــزتر از هـــــر چــــه آفریــــــده ام!
در را بـــــــــاز کن…
آمـــده ام تــــــا صــــدایت را بشنوم…
آمــده ام تــــــا همه بـــــدی هـــــا و گنـــاهان و پلیدی هـــــا را از قــــلبت بیـــــرون کنم…
آمــده ام سلطــــــان قــــلبت شــــوم …
آمــده ام در قــلبت جـــــای گیرم و قـــلبت را بهتریــــنِ قلـــب هـــــا کنم…»

تــــــو پشت در بـــــودی،امــــــا در نگشودی و حرفی نزدی…

حــــال تــــو آمده ای به در خــــانه ام و فریاد می زنی و می گویی:
«ای خــــــــدای مــــن!
ای آفــــریننده ی هـــــر چــــــه هست!
در را بــــــاز کــــن و ایـــــن غــــــم را از من بگیر…
بگیــــر کـــــه دیگر تـــــاب تحملش را ندارم…»

من پشت در هستـــــم،امــــــا در نمی گشــــــــایم…

در نمی گشـــــــــایم…

می خواهـــــم صـــــدای زیبــــــــایت را بشنـــــوم…

می خواهــــــم تــــــو را نزدیـــــکِ خــــــــود نگــــــــه دارم…

اگر در بـــــــاز کنـــــم و غمَــــت را بگیرم، تـــــــــــو می روی…
می روی و از مـــــــــــــن دور می شوی…
می روی میــــــــان شیاطیـــــن،هـــــــوا و هـــــوس ها و پلیدی هـــــا…
می روی و دیـــــــگر بـــــــــــر نمی گردی…

مـــــــــن دوســـــتت دارم و نـــــــــمی خواهــــم بـــــــروی…

بـــــــروی و از من دور شوی…

نمی خواهم تنهــــــا رهــــــایت کنم،در میــــــــان شیاطین و هوس ها و پلیدی ها…

فریــــــاد بزن…
دعـــــا کن…
مــــرا بخوان…
گــــله کن…
درِ خـــــانه ام را بکوب…
امـــــــا…
اما نـــــــرو و از مــــــن دور نشو…

بنـــده ی عزیزتـــــر از هــــر چـــــه آفریده ام!