آلبوم کای، همونجوری که از اسمش مشخصه درباره ی کای بود. اگ

آلبوم کای، همونجوری که از اسمش مشخصه درباره ی کای بود. اگه کای و ”شخصیت“ در نظر بگیریم، آلبوم اول در مورد شخصیتش بوده. به گفته ی خودش، تو آلبوم اول ما چیز زیادی ازش ندیدیم. پس ”پیچز“ هویته.
حالا برگردیم سر اینکه چه مفهومی مرتبط با هویت، از ابعاد جهان میشه استخراج کرد؟
یک چیز، زمانی وجودیت پیدا میکنه که بُعد سوم داشته باشه. یه صفحه ی دو بعدی، هیچ وزن و عمقی نداره در نتیجه وجود خارجی نداره. اما تو بُعد سوم، همه چیز وجودیت و هویت پیدا میکنن.
فریم هایی که نمادِ بُعد های جهان هستن، ممکنه اشاره های مختلفی به هویت داشته باشن. ممکنه مفهومش این باشه که جونگین حس میکنه حتی تو بعد سوم هم هویتش رو پیدا نمیکنه برای همین میخواد وارد بعد چهارم بشه. اگه زمان رو بُعد چهارم درنظر بگیریم، پس جونگین میخواد به زمان چیره بشه. نمیخوام به تلپورت ربطش بدم اما تلپورت فقط در صورتی اتفاق میفته که فرد بتونه بر بُعد چهارم غلبه کنه‌.
تئوری بعدی؛ با توجه به اینکه همه چیز تو بُعد سوم موجودیت پیدا میکنن، شاید به این اشاره داره که جونگین میخواد فراتر از این بُعد بره و وارد بُعد های بعدی بشه و میتونه به کمالگراییش مرتبط باشه.
یا اینکه اگه فریم هارو نقطه ای در نظر بگیریم که تمام ابعاد در اونجا به همدیگه میرسن، جونگین در مرکز اونها قرار داره. میتونه نشون از این باشه که جونگین توانایی چیره شدن و کنترل تمام ابعاد و داره که البته بعید میدونم. یا اینکه بخواد این مفهوم و برسونه که جونگین هویت خودش در یکی از این ابعاد گم کرده و حالا سردرگمه برای همین مدام وارد بُعد های مختلف میشه تا خودش رو پیدا کنه.
جونگین بارها گفته از طریق لباس ها شخصیتش رو ابراز میکنه، تو آلبوم اول فیت های خیلی متنوعی امتحان کرده بود که باعث شد چهره های متفاوتی داشته باشه. حالا هدفش از اینکار چی بوده؟ با نشون دادن شخصیت های مختلف، هویتش رو پنهان‌ کنه؟ شایدم میخواست نشون بده هویتش ساید های خیلی زیادی داره که به راحتی میتونه اونو از طریق شخصیت های مختلف، بازتاب کنه.