قانون سمت چپ

قانون سمت چپ

از نظر تاریخی این اتفاق افتاده است که رسم است که از سمت چپ به اسب نزدیک می شویم. ریشه های این قاعده به تاریخ برمی گردد.

حق سوار شدن بر اسب در یک زمان منحصراً به اشراف و جنگجویان تعلق داشت ، یعنی افرادی که سلاح - شمشیر و شمشیر با خود حمل می کردند. این اسلحه به سمت چپ متصل شده بود ، که سوار شدن به اسب در سمت راست بسیار دشوار بود. وقتی واگن های اسب سوار ظاهر شدند ، سوار شدن در سمت چپ پیاده رو نیز انجام می شد. اینگونه بود که برای اولین بار ترافیک دست چپ ظاهر شد. انگلیسی ها از نظر محافظه کاری متمایز هستند و بنابراین ، وقتی اولین اتومبیل ها ظاهر شدند ، به نشستن در آنها به همان شیوه کالسکه ها ، یعنی در سمت چپ ادامه دادند.

یک ویژگی دیگر با خصوصیات بیولوژیکی خود حیوان مرتبط است. اسب ها دید ویژه ای دارند. آنها جزئیات کمتری را می بینند ، اما میدان دید وسیع تری دارند. همچنین ، چشمان آنها به حرکت بسیار حساس هستند ، اما در عین حال فاصله آنها را از یک جسم متحرک به خوبی تشخیص نمی دهند. علاوه بر این ، اسب ها نقاط کور دارند ، یعنی دقیقاً در جلوی پوزه و درست پشت قوس. اولین نقطه کور تا یک و نیم متر طول دارد ؛ تعیین اندازه نقطه دوم بسیار دشوار است. اما خطرناکترین نقطه کور پشت کروپ است. هنگام نزدیک شدن به اسب از پشت ، این خطر جدی وجود دارد که با کوچکترین صدا ، حیوان از ترس لگد بزند. اگر بخاطر بسپاریم که اسبها در طبیعت وحشی تعداد زیادی دشمن طبیعی دارند ، چنین ترس و وحشتی کاملاً قابل درک است.

به همین دلیل است که ، به منظور امنیت خود ، باید فقط از کنار شانه به اسب نزدیک شوید. بنابراین حیوان موفق می شود به موقع متوجه شخص راه رفتن شود و از او نمی ترسد. بنابراین ، ترکیبی از عادات تاریخی و ظرایف بیولوژیکی حیوان باعث ایجاد قانون سمت چپ می شود.