همه ما دَر شَهری زِندِگی می کََُنیم که:

همه ما دَر شَهری زِندِگی می کََُنیم که:
به زیبا روی ها اَنگ فاحِشِگی میزنند...
به دُختران عاشِق صِفَت بی حَیایی نِسبَت می دَهند...
برای پِسَران عاشِق از کَلَمه بی آبِرو اِستِفاده می کُنند...
اَگَر کَسی به دَرَجه خاصی اَز موفَقیَت بِرِسَد میگویَند شـــانس و هیچگاه به ثَمَر تَلاش اِعتِقادی نَدارَند...
هَمه را اَز رویِ لِباس قِضاوَت می کُنَند و هر اِنسانی که لِباس به اصطِلاح مُثبَت تر داشته باشَد مُطمَئناً فَردی با فَرهَنگ است...
دَر شَهر ما خبَر های بَد طَرَفدار بیشتَری دارَد...
نِمی دانَم چِرا بَعد از نَماز در مَساجِد دَست دادَن با شَخص اوَّل شَهر واجِب تر است اَز دُعا کَردَن...
بیشتَر دُختَران به فِکرِ ماشین بَرای آخَر هَفته به جای عِشق وَ پِسَران اولویت خود را هَوَس قَرار داده اَند...
اَگَر هَر کُدام اَز ما به خود قول دَهیم که کَمی اِنسان باشیم به جای آدَم بودَن هیچگاه در میان آدَم زندگی نخواهیم کرد و بَلکه در میان اِنسان ها به حَیات اِدامه خواهیم داد...