عکس دریای رامسر

اگر به گذشته بر می گشتم؟ چیزی را تغییر نمی دادم، می ترسیدم اصلاح یک اشتباه کوچک، دستآورد بزرگی در اکنون یا آینده را از من بگیرد. اگر به گذشته بر می گشتم، هیچ کاری نمی کردم، فقط نگاه می کردم و از تماشای پازل به هم ریخته ای که با رنج و آزمون و خطای بسیار و آرام آرام کنار هم چیده می شد، لذت می بردم. اگر به گذشته ام بر می گشتم کاری نمی کردم، چیزی را عوض نمی کردم، ولی محال بود کودکی ام را ببینم و در آغوشش نگیرم و در گوشش نگویم: «سختی های بسیاری در پیش داری زیبای کوچک. شیطنت کن و در آغوش بزرگترها پناه بگیر. زمان هایی از راه می رسد که در نبردهای نابرابر بسیاری قرار می گیری و فراتر از سن و توان و آستانه ی تحملت مورد اصابت ناملایمتی و اندوه قرار خواهی گرفت، و تنها خواهی بود، بسیار تنها. اما جسور باش و مقاوم باش و ادامه بده، من به سادگی توأم با ذکاوت تو افتخار می کنم و مدیون دست های کوچک توام همیشه.»
اگر به گذشته بر می گشتم، با اشک، پیشانیِ معصوم کودکی ام را می بوسیدم، موهاش را با گریه می بافتم، دست های کوچکش را با گریه می فشردم و با رنجی عظیم، بر می گشتم.
#.