زیبایی ام را تبعید می کنم

زیبایی ام را تبعید می کنم
به سرزمینی که مردمش کور باشند
در شهر من؛
لطافت جرم است
و زیبایی، بدترین جنایت...
موهایم را از ریشه می زنم
شنیده ام بادهای اینجا
هیچ چیز را گردن نمی گیرند...
در شهری که امنیت باغچه ها
به بلندایِ حصارها بند است،
نه شعورِ اهالی اش....؛
گلی نباید کاشت...
چاره ای نیست،
این بار
تمامِ خودم را
تبعید خواهم کرد....!