قیام های بنی الحسن علیه السلام

#بیست_ششم_محرم
#شهادت_علی_بن_الحسن_المثلث

#منصور_دوانقی ، دومین خلیفه عباسی به خاطر قیام‌های محمد و ابراهیم، فرزندان عبدالله محض بن حسن مثنی، در مدینه و بصره و مخالفت‌های عده‌ای دیگر از #نوادگان_امام_حسن‌_علیه‌_السلام با دستگاه جور #بنی‌_عباس، نسبت به بنی الحسن علیه‌السلام که از علویان مبارز و ذی‌نفوذان عصر خود بودند، سخت‌گیری‌های زیادی اعمال می‌کرد و زندگی را بر آنان بسیار دشوار می‌نمود.
وی، علاوه بر سرکوب #قیام‌_های_بنی‌_الحسن_علیه‌_السلام و کشتن تعدادی از آنان، از جمله محمد (#نفس_زکیه) و ابراهیم (#قتیل_باخمری)، بسیاری از آنان را دستگیر و در سیاه‌چال‌های مخوف زندانی کرد.
منصور، در سال ۱۴۰ قمری وارد مدینه شد و افراد سرشناس بنی‌الحسن علیه‌السلام، مانند عبدالله بن حسن مثنی، ابراهیم بن حسن مثنی، ابوبکر بن حسن مثنی، حسن بن جعفر بن حسن مثنی، عبدالله بن داوود بن حسن مثنی، علی بن داوود بن حسن مثنی، عباس بن داوود بن حسن مثنی، محمد بن ابراهیم بن حسن مثنی، اسحاق بن ابراهیم بن حسن مثنی، عباس بن حسن مثلث، علی عابد بن حسن مثلث و علی بن محمد نفس زکیه را دستگیر کرد و به مدت سه سال در مدینه زندانی کرد.
در سال ۱۴۴ قمری نیز محمد دیباج (برادر مادری عبدالله بن حسن مثنی) را بر آنان افزود و مأموران حکومتی، بر بدنش چندان تازیانه زدند که لباسش با پوست بدنش به هم آمیخت. در همین سال، تمامی آنان را در بندهای آهنین کرده و با وضعیت رقت‌ باری به سوی عراق حرکت دادند و در زندان هاشمیه (در حوالی کوفه) در سردابی نمور و تاریک زندانی نمودند و بر آنان بسیار سخت گرفتند.
آن زندان مخوف و هولناک، بلای جان نوادگان امام حسن‌مجتبی علیه‌السلام شد و بر اثر سوء تغذیه، تاریکی و غیربهداشتی بودن محیط، آزارهای روحی و جسمی مأموران بر زندانیان، این عده یکی پس از دیگری به بیماری‌های گوناگون و طاقت‌فرسا مبتلا شده و مظلومانه در همان جا به شهادت می‌رسیدند و بدون این که امکان تغسیل و تکفین آنان وجود داشته باشد، بر روی هم انباشته شده و مرگ سایرین را تسریع می‌نمودند.
نخستین کسی که از آن جمع به دیار باقی شتافت، علی بن حسن مثلث بن حسن مثنی بن امام حسن‌مجتبی علیه‌السلام بود. وی از عابدان و زاهدان عصر خود و به "علی الخیر" و "علی العابد" معروف بود و در عبادت و بندگی به ویژه در نماز و تهجد، حالت خشوع و حضور قلب کامل داشت. وی، در حالی جان داد که سرش در سجده عبادت بود.
علی بن حسن مثلث به هنگام شهادت، چهل و پنج سال داشت و دارای پنچ پسر و چهار دختر بود. یکی از فرزندانش حسین بن علی، معروف به «#شهید_فخّ» است که سال‌های بعد بر ضد بنی‌عباس قیام کرد و در سرزمین «فخّ»، همانند ابا عبدالله الحسین علیه‌السلام مظلومانه به شهادت رسید و اهل بیتش به اسارت دشمن درآمدند.(*۱)

قابل ذکر است، بنابر قولی شهادت علی بن حسن بن حسن بن حسن بن علی علیه السلام در ۲۳ محرّم سال ۱۴۶ هـ قمری بوده است. (*۲)

منابع:
۱.منتهی الآمال (شیخ عباس قمی)، ج ۱، از ص ۲۵۰ تا ۲۷۸.
.وقایع الایام (شیخ عباس قمی)، ص ۱۶۷.
.مستدرک سفینة البحار، ج ۶، ص ۲۹۵.
.سید تقى واردى، روز شمار تاریخ اسلام، ماه محرم.
۲. شجره طوبی، ج ۱، ص ۱۶۲.

پی نوشت:
در مورد قیام‌های بنی‌ الحسن علیه‌السلام‌ و مبارزات آنها با دستگاه جور بنی عباس، نکته قابل سوال این است که اگر بصیرت و امام شناسی ملاک عمل این جماعت قرار می‌گرفت شاید سرنوشت این خونهای به زمین ریخت و این قیام‌های شکست خورده راه سوی دیگری میبرد!!!
https://www.instagram.com/p/ChpuW1LsTdk/?igshid=MDJmNzVkMjY=