میند

ﺍﯾــﻦ ﺍﺳـﺖ ﺯﻧــﺪﮔـــے ﻣــــﻦ ........
ﺷـــﺐ ﻫـﺎﯾــﻢ ﻋـﺠـﯿــﺐ ﺩﺭﺩ مـیڪنــد .......
ﺣـﺘــے ﺩﺭﺩﻫـﺎﯾـﻢ ﻫـﻢ ﺩﺭﺩ مـیڪنـد ......
ﺍﯾــﻦ ﺭﻭﺯﻫـﺎ ﺍﺯ ﺟـــﻨـس ﺩﺭﺩﻡ ......
ﻋــﻼﺟــے ﻧـیـسـﺖ، ﺑــﺎڪـے ﻧـﯿـﺴـﺖ ......
ﭘُــر ﺩﺭﺩی ﻫـﻢ ﻋــﺎﻟـﻤــے ﺩﺍﺭﺩ ......
ﺩﺭﺩ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺭﺩ ﻧــﺪﺍﺭد، ﺍﯾـﻦ ﺑــے ﻫــﻤــﺪﻡ ﺑـﻮﺩﻥ ﺍﺳـﺖ ڪه ﺩﺭﺩ ﺭﺍ ﺑـﻪ ﺭُﺥ ﺁﺩﻡ ﻣـیڪشـﺪ .....
ﺳـرﻡ ﺩﺭﺩ ﻣـیڪنـﺪ ﺍﺯ ﺍﯾـﻦ ﻫـمـه سـردرگُـمـے .....
ﺍﺯ ﺍﯾـﻦ ﻫـﻤـﻪ ﺳـﺮﮔـﺮمـے هـاے ﭘـــﻮﭺ .......
ﭼـﺸـﻤـﺎﻧﻢ ﺳﻮﺯ ﺩﺍﺭﺩ، ﻧــﻪ ﺳـﻮﺯِ ﺳـﺮﻣـﺎ ......
ﻧـه ﺑـلڪه ﭼـــﺸﻤﺎﻧﻢ ﻣﯿﺴﻮﺯﺩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫــﻤـﻪ ﺁﻟـوﺩگـے ﻓـڪر ﻭ ﺫﻫـﻦ .......
ڪاﺵ ﺩنـیــا ﻫـﻢ مَـڪثـے مـیڪرد ......
ڪاش دنـیـا هـم ﺳـﺮﻋـﺖ ﮔـﯿﺮ ﺩﺍﺷـﺖ ......
ڪاﺵ ﺍﻧـــﺪڪے ﺩﺭ ﺑـﺮﺍﺑـﺮ ﻏـم ﻫـﺎﯾـﻢ تـوقـف مـیڪرد ......
ﺍﻧﮕـﺎﺭ هــے ﻋـاﺩﺕ ڪرﺩﻩ ﺍﻡ ﺑـه ﻏـﺼـﻪ ﺧـﻮﺭﺩﻥ
ﺍﺯ ﺗـﻤـﺎﻡ ﺷـﯿـــﺮﯾﻨــے ﻫـاے ﺩﻧـﯿـا ﺍﯾـﻦ ﻏــﺼـﻪ ﺗـــﻠـﺦ ﺑـﻮﺩ ڪﻪ ﻧـصـیـبـم ﺷـﺪ ......
ﺍﺯ ﺑـﭽﮕـے " ﺗـﻠـﺨـے ” ﺭﺍ ﺩﻭﺳـﺖ ﺩﺍﺷﺘـﻢ، ﺍﻣـﺎ ﻧـﻪ ﺗـا ﺍﯾـﻦ ﺣـﺪ ڪه ﺗـمـﺎﻡ ﺯﻧـدﮔـﯿـﻢ ﺑـﺸـﻮﺩ ﯾـڪ ﺗــلـﺨـے بــے پـایـان ......
ﺍﻣـﺎ ﺑـاﺯ ﻫـﻢ ﺑـﻪ ﺧـﻮﺩﻡ ﺍﻓـﺘـﺨـﺎﺭ ﻣـیڪنـم
ڪه ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﺣـﺎﻝ ﻗـهـﻮﻩ ﺗــلـــخِ ﻏـــم ﻫــﺎﯾــﻢ ﺭﺍ
ﺑـﻪ ﻫـــﯿـﭽـڪس ﺗـعـاﺭﻑ نڪﺮﺩﻡ ......