نه یادی دارم از رویت نه حتی یک اثر از موی مشکینت

نه یـادی دارم از رویـت نه حـتی یک اثـر از موی مـُشکینت
زمان آنقدرهم بگذشت که رفت از خـاطرم لـبخند شـیرینت

چنان صبری نمودم من که صبرعاجزشد ازدست ورهایم کرد
کـنون بی صـبر می جویم تو را بی پر بـبین پـرواز شاهینت

کـه می بیند قفایش را چه خواهد شد پس‌از رفتن همانگونه
کـه رفـتی و نـدیدی بـشکند قـلبم پـس از هر گام سنگینت

چو می دانم که رسم آسمان این است که از یادت روم دیـگر
فـراموشم کـنی چـون باد که با خـود مـی برد برگی زبالینت

ولـی هـرگز فـراموشم نـخواهی شد، به زیبایی قسم هرچـند
نـه یـادی بـاشد از رویـت نـه حتی یک اثر از موی مشکینت