جای خالیت زمینم میزند

میبینی حضرت یار!
گلهای باغچه هم این روزها بهانه گیر شده اند...
حق دارند وقتی سهمی از نوازش های مهربان تو دیگر ندارند...
حق دارند... جای خالی تو را دستهای من که پر نمیکنن...
حالا در گیر و دار این روزهای سخت بیشتر از همیشه نگاهم به جای خالی توست... در گوشی بگویم خیلی وقتها کم می آورم... کوه که نیستم...
می آیم تکیه کنم، جای خالیت زمینم میزند...
راستش دیگر یاد گرفته ام دنیا جای تکیه کردن نیست؛ و ایراد از من بوده که دنبال تکیه گاه میگشتم...
اما سخت تلاش میکنم که تکیه گاه باشم‌؛ حتی در حد سایه ای برای ساعتی آرامش...
در حد پلی برای عبور؛
چسبی برای وصله زدن...
حالا که تو نیستی من باید بار نبودنت را بر دوش بکشم تا کسی بخاطر رفتنت سرزنشم نکند...
راستی امروز روز چندم است؟
#به_وقت_دلتنگی