﷽

﷽
شَـــرم دارم ز خدا ، زین همه آلــــودگی ام!
که چـرا جــای عبـــــادت ، پی آســـودگی ام

عــمر فــردا به سر آید ، عملـی نیست مـــرا
جز خدا آنکه رهـــاند زخطر ، کیست مــــرا؟

هیچ در نـــامه اعمــالِ منِ مسکین نیست !
درد جانکاهِ مرا هیــــچ دوا ، تسکین نیست

بخشش اوست که آرام کنـــــد ، جــــــان مرا
قــــــدرت اوست که محکم کند ایمـــــان مرا

ای خطا پوش، خطایم شده بی حد و حساب
در گــذر از من مسکین ، تو به هنگــام عِقاب

مهـــربان تـــر ز تو بر خلــق کسی نیست خدا
مهـــر تو در دل هر گمشده ، جـاری است خدا

از همان لحظه که چشمم به جهان روشن شد
پـــایه عشــق تـو در جــانِ دلـــــــم متقــن شد

آه..... من عـــاشق سرگشته کوی تو شــدم
ســـالهـــــا منتظــــــر رویت روی تــــو شــدم

عمر بگذشت ، وَ من خبط و خطــا می کردم
گر چه گهگـاه دمی یـــــاد ، تورا می کردم

رو سیـــــاهم ، مکن از رحمت خود دور مـرا
وقت دیـــــدار مکن ، والــه و مهجـــور مـــرا
.
شاعر: خسرو امینی