ﺍﻧﻘﺪﺭ ﻧﻘﺎﺏ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﯼ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﺯﯾﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺳﺮﻡ ﻫﺮ
ﺭﻭﺯ ﺭﻭ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺧﻢ ﻣﯽ ﺷﻪ ﻭ ﮔﺮﺩﻧﻢ ﺩﺍﺭﻩ ﺯﯾﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﻪ ..
ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺎﺷﻢ ..
ﺍﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﻣﻦِ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺭﻭ ﺑﭙﺬﯾﺮﻩ ..
ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺩ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﮐﺴﯽ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ ﻧﻪ
ﺟﺎﯼ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ .. ﺩﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺧﻮﺩﻣﻮ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﻢ .. ﺗﻮﯼ
ﺧﻮﺩﻡ ﮔﻢ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ..
ﺩﻭﺱ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ ﯾﻪ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﺩﺳﺖ ﺑﮕﯿﺮﻡ ﺑﺮﻡ ﯾﻪ ﺳﺮ ﺗﻮ ﺩﻧﯿﺎﯼ
ﺩﺭﻭﻧﻢ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﮕﺮﺩﻡ ..
ﮐﺎﺵ ﯾﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ ﻭ ﻧﺘﺮﺳﻪ ..
ﮐﺎﺵ ﺯﯾﺎﺩ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﻪ ﻭ ﺑﯽ ﺗﺎﺏ ﻭ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﺸﻪ .. ﮐﺎﺵ ﺁﺳﯿﺒﯽ
ﺑﻬﺶ ﻧﺮﺳﻪ .. ﮐﺎﺵ ﻫﻨﻮﺯ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻪ