ﺧﻮﻥ ﻣﯽ ﺟﻬﺪ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﻧﺖ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺑﯽ ﺭﺣﻤﯽ
ﺧﻮﻥ ﻣﯽ ﺟﻬﺪ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﻧﺖ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺑﯽ ﺭﺣﻤﯽ
ﺩﺭ ﻣﻦ ﺩﺭﺍﮐﻮﻻﯼ ﻏﻤﮕﯿﻨﯽ ﺳﺖ … ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟ !
ﺧﻮﻥ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﺒﻮﺩﯼ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﺭ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ … ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﯿﺴﺖ !
ﻋﮑﺲ ﮐﺴﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﺩﺭ ﺣﻮﺽ ﻧﻘﺎﺷﯽ
ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ! ﮔﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﯼ ﻣﺎﻝ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﯽ
ﮔﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﯼ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺨﻨﺪﯼ ﺗﻮﯼ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ
ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻤﺖ ﺑﺪﺟﻮﺭ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺪﺟﻮﺭ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ
ﻫﺬﯾﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﻟﺸﻢ ﺑﺲ ﮐﻪ ﺗﺒﻢ ﺑﺎﻻﺳﺖ
ﺍﯾﻦ ﺯﻭﺯﻩ ﻫﺎﯼ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻧﺴﻞ ِ ﺩﺭﺍﮐﻮﻻﺳﺖ
ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ ﺍﻣّﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﻫﺎ !
ﺍﺯ ﮔﺮﺩﻥ ﻭ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺟﺎﯼ ﮐﺒﻮﺩﯼ ﻫﺎ
ﺣﻞ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﮑﺎﻥ ﻗﺮﺹ ﻫﺎ، ﺩﺭ ﺳﻢ
ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ ! ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺑﻮﺱ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ !
ﺯﻝ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺩﺭ ﻟﯿﻮﺍﻥ ﺁﺑﯽ ﮐﻪ …
ﺣﻞ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ ﺗﻮﯼ ﺳﺆﺍﻝ ﺑﯽ ﺟﻮﺍﺑﯽ ﮐﻪ …
ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﺗﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ
ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﮐﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ
ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺩُﻭﺭ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ
ﮐﻪ ﺁﺧﺮ ﻗﺼّﻪ ﻃﻨﺎﺏ ِ ﺩﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ !
ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺗﻮ ﭘﺎﺷﯿﺪﻩ ﺑﺮ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﻧﺰﺩﯾﮏ
ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺳﻮﮊﻩ ﯼ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ !
ﻣﯽ ﭼﺴﺒﻤﺖ ﻣﺜﻞ ِ ﻟﺐ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺩﺭ ﻣﺴﺘﯽ
ﺛﺎﺑﺖ ﺑﮑﻦ : ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﻢ : ﻫﺴﺘﯽ
ﺳﺮﮔﯿﺠﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﺜﻞ ﮐﺎﺑﻮﺱ ﺯﻣﯿﻦ ﺧﻮﺭﺩﻥ
ﺭﻭﺯﯼ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭ ﻣﺮﺩﻥ ! ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻣﺮﺩﻥ !!
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﻟﮑﻞ ﺧﻮﺭﺩ ﻣﻦ ﺭﺍ … ﻣﺴﺖ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻡ …
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺴﺖ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻡ !
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻻﯼ ﺯﺧﻢ ﻫﺎﯾﻢ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩﻡ
ﺑﺎ ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﮐﺮﺩﻡ !
ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﻮﯼ ﻟﯿﻮﺍﻧﺖ ﺧﺪﺍﯾﻢ ﺭﺍ
ﺷﺐ ﻫﺎ ﺑﻐﻞ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﻤﺠﻨﺲ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ
ﺭﻧﮕﯿﻦ ﮐﻤﺎﻥ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺍﻧﮕﺸﺘﻢ
ﺩﺭ ﺍﻭّﻟﯿﻦ ﺑﻮﺳﻪ، ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮐﺸﺘﻢ
ﻫﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺯﻥ ﺑﻮﺩﻡ
ﺷﺐ ﻫﺎ ﺩﺭﺍﮐﻮﻻﯼ ﻏﻤﮕﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ !
ﻭ ﻋﺸﻖ، ﯾﮏ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ِ ﺑﺪﺧﯿﻢ ِ ﺭﻭﺣﯽ ﺑﻮﺩ
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﻡ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﺑﻪ ﺳـ -ﮐﺲ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺑﻮﺩ
ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺑﺎ ﻣﺸﺮﻭﺏ ﺑﺎ ﻃﻌﻢ ﻫﻤﺎﻏﻮﺷﯽ
ﯾﻌﻨﯽ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ … ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ … ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ …
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ِ ﺩﺭ ﺟﻤﻊ، ﺩﺭ ﺗﻦ ﻫﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻭ ﺻﺎﺑﻮﻥ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺗﻮ، ﺧﻮﺩﺍﺭﺿﺎﯾﯽ
ﺩﻟﺨﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﮔﻨﺠﺸﮏ ﻫﺎ ﻭ ﺣﻮﺽ ﻧﻘﺎﺷﯽ
ﺭﻧﮓ ﺳﻔﯿﺪﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺑﻮﻡ ﻣﯽ ﭘﺎﺷﯽ!
ﻟﯿﻮﺍﻥ ﺑﻌﺪﯼ : ﻗﺮﺹ ﻫﺎﯼ ﺣﻞ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺳﻢ
ﺑﺎﻭﺭ ﺑﮑﻦ ﺍﺯ ﻫﯿﭻ ﭼﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﭘﺸﺖ ِ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻫﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎﻣﺎﻥ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺑﻮﺩ
ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﺍﻡ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ ﻫﺴﺘﯽ ﻭ … ﻧﺨﻮﺍﻫﯽ ﺑﻮﺩ
ﺩﺭ ﻣﻦ ﺩﺭﺍﮐﻮﻻﯼ ﻏﻤﮕﯿﻨﯽ ﺳﺖ … ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟ !
ﺧﻮﻥ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﺒﻮﺩﯼ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﺭ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ … ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﯿﺴﺖ !
ﻋﮑﺲ ﮐﺴﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﺩﺭ ﺣﻮﺽ ﻧﻘﺎﺷﯽ
ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ! ﮔﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﯼ ﻣﺎﻝ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﯽ
ﮔﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﯼ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺑﺨﻨﺪﯼ ﺗﻮﯼ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ
ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻤﺖ ﺑﺪﺟﻮﺭ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺪﺟﻮﺭ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ
ﻫﺬﯾﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﻟﺸﻢ ﺑﺲ ﮐﻪ ﺗﺒﻢ ﺑﺎﻻﺳﺖ
ﺍﯾﻦ ﺯﻭﺯﻩ ﻫﺎﯼ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻧﺴﻞ ِ ﺩﺭﺍﮐﻮﻻﺳﺖ
ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ ﺍﻣّﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﻫﺎ !
ﺍﺯ ﮔﺮﺩﻥ ﻭ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺟﺎﯼ ﮐﺒﻮﺩﯼ ﻫﺎ
ﺣﻞ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﮑﺎﻥ ﻗﺮﺹ ﻫﺎ، ﺩﺭ ﺳﻢ
ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ ! ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺑﻮﺱ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ !
ﺯﻝ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺩﺭ ﻟﯿﻮﺍﻥ ﺁﺑﯽ ﮐﻪ …
ﺣﻞ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ ﺗﻮﯼ ﺳﺆﺍﻝ ﺑﯽ ﺟﻮﺍﺑﯽ ﮐﻪ …
ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﺗﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ
ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﮐﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ
ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺩُﻭﺭ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ
ﮐﻪ ﺁﺧﺮ ﻗﺼّﻪ ﻃﻨﺎﺏ ِ ﺩﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ !
ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺗﻮ ﭘﺎﺷﯿﺪﻩ ﺑﺮ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﻧﺰﺩﯾﮏ
ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺳﻮﮊﻩ ﯼ ﺍﺧﺒﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ !
ﻣﯽ ﭼﺴﺒﻤﺖ ﻣﺜﻞ ِ ﻟﺐ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺩﺭ ﻣﺴﺘﯽ
ﺛﺎﺑﺖ ﺑﮑﻦ : ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﻢ : ﻫﺴﺘﯽ
ﺳﺮﮔﯿﺠﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﺜﻞ ﮐﺎﺑﻮﺱ ﺯﻣﯿﻦ ﺧﻮﺭﺩﻥ
ﺭﻭﺯﯼ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭ ﻣﺮﺩﻥ ! ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻣﺮﺩﻥ !!
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﻟﮑﻞ ﺧﻮﺭﺩ ﻣﻦ ﺭﺍ … ﻣﺴﺖ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻡ …
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺴﺖ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻡ !
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻻﯼ ﺯﺧﻢ ﻫﺎﯾﻢ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩﻡ
ﺑﺎ ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﮐﺮﺩﻡ !
ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻡ ﺗﻮﯼ ﻟﯿﻮﺍﻧﺖ ﺧﺪﺍﯾﻢ ﺭﺍ
ﺷﺐ ﻫﺎ ﺑﻐﻞ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﻤﺠﻨﺲ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ
ﺭﻧﮕﯿﻦ ﮐﻤﺎﻥ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺍﻧﮕﺸﺘﻢ
ﺩﺭ ﺍﻭّﻟﯿﻦ ﺑﻮﺳﻪ، ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﮐﺸﺘﻢ
ﻫﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺯﻥ ﺑﻮﺩﻡ
ﺷﺐ ﻫﺎ ﺩﺭﺍﮐﻮﻻﯼ ﻏﻤﮕﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ !
ﻭ ﻋﺸﻖ، ﯾﮏ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ِ ﺑﺪﺧﯿﻢ ِ ﺭﻭﺣﯽ ﺑﻮﺩ
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﻡ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﺑﻪ ﺳـ -ﮐﺲ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺑﻮﺩ
ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺑﺎ ﻣﺸﺮﻭﺏ ﺑﺎ ﻃﻌﻢ ﻫﻤﺎﻏﻮﺷﯽ
ﯾﻌﻨﯽ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ … ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ … ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ …
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ِ ﺩﺭ ﺟﻤﻊ، ﺩﺭ ﺗﻦ ﻫﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻭ ﺻﺎﺑﻮﻥ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻭ ﺗﻮ، ﺧﻮﺩﺍﺭﺿﺎﯾﯽ
ﺩﻟﺨﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﮔﻨﺠﺸﮏ ﻫﺎ ﻭ ﺣﻮﺽ ﻧﻘﺎﺷﯽ
ﺭﻧﮓ ﺳﻔﯿﺪﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺑﻮﻡ ﻣﯽ ﭘﺎﺷﯽ!
ﻟﯿﻮﺍﻥ ﺑﻌﺪﯼ : ﻗﺮﺹ ﻫﺎﯼ ﺣﻞ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺳﻢ
ﺑﺎﻭﺭ ﺑﮑﻦ ﺍﺯ ﻫﯿﭻ ﭼﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﭘﺸﺖ ِ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻫﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎﻣﺎﻥ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺑﻮﺩ
ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﺍﻡ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ ﻫﺴﺘﯽ ﻭ … ﻧﺨﻮﺍﻫﯽ ﺑﻮﺩ
۳.۳k
۱۲ اردیبهشت ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۴)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.