تو یه جمعی نشسته بودیم یکی داشت اشعار فردوسی میخوند رسید

تو یه جمعی نشسته بودیم یکی داشت اشعار فردوسی میخوند رسید به این بیت :

جهان آفرین چون جهان آفرید
سواری چو رستم نیامد پدید

این بیت رو که خوند یکی گفت تا اینجا نگهدار یه دو بیتم من بخونم ، گفت :

آنروز که عشق سرفرازی میکرد
برقله عشق یکه تازی میکرد
آنروز که عباس یل زینب بود
رستم سر کوچه خاک بازی می کرد