من

من
نه آنقدر دلبرم
که دل تمام شهر از صدایم بلرزد
نه آنقدر موقر
که یادم نرود دختر نباید بلند بلند بخندد
نه آنقدر فیلسوف
که راجع به کتاب های خوانده و نخوانده ام داد سخن بدهم
نه آنقدر بزرگ
که بتوانم بجای شکلات
وقتی به کافه میرویم
خانمانه قهوه سفارش بدهم
نه آنقدر سیاستمدار
که لبخند ها و اشک هایم
به جا و به موقع سر و کله شان پیدا بشود
من
بغض میکنم،
گریه میکنم،
شیطنت میکنم، 
بلند بلند میخندم
و لبه ی جدول راه میروم
و توی کافه شکلات میخورم
و زندگی را ساده میگیرم
و خوب میدانم
دخترهایی شبیه من،
خاطره نخواهند شد...