پشت هر لبخند داستانی ناگفته هست

پشت هر لبخند، داستانی ناگفته هست ...
ما معمولاً فقط ظاهر آدم‌ها رو می‌بینیم؛
اما پشت اون چهره‌ی آرام، ممکنه زخمی باشه که هنوز التیام نیافته،
ترسی پنهان شده،
یا آرزویی که هر شب، بی‌صدا مرور میشه...
کسی ممکنه با تمام وجود در حال تلاش باشه،
در عین حال از درون خسته و تنها...
کسی ممکنه لبخند بزنه، اما در دلش درد یا حتی سابقه‌ای از خودآزاری و ناامیدی رو پنهان کرده باشه ...
و در همین جهان،
کسی بعد از مدت‌ها دوباره لبخند زده،
کسی جرأتِ شروع دوباره رو پیدا کرده،
و کسی یاد گرفته خودش رو با مهربونی بغل کنه ...
ما در فصل‌های مختلفی از یک دنیای مشترک زندگی می‌کنیم...
فصل‌هایی که شاید هیچ‌وقت بلند گفته نشن،
اما توی جانمون نفس میکشن.
پس،
قبل از اینکه قضاوت کنیم، مکث کنیم ...
قبل از برداشت، نفس بکشیم ...
و قبل از حرف زدن، احساس کنیم ...
تو هیچ‌وقت نمی‌دونی آدم‌ها پشت پنجره‌هاشون چی پنهان کردن...
نه دردهاشون، نه امیدهاشون، نه حجم تنهایی‌شون...
این روزها،
بیایم پناه هم باشیم، نه قاضی ...
همدل باشیم، نه ناصح ...
یه حضور امن، یه نگاه بی‌قضاوت، یه مهربونی بی‌دلیل…