غزل

غزل
شهادت حضرت رقیه(س)

قلبش شکسته بود و نگاهش به راه بود
پژمرده از ندیدن خورشید و ماه بود

با آنکه رنگ چادر او رفت در مسیر
از هر طرف اسیر هجوم نگاه بود

در انزوای غربت و در انحصار غم
کار مدام روز و شبش اشک و آه بود

پشت ستم شکست ز طوفان گریه اش
او یک تنه برای خودش یک سپاه بود

با آن که نور ماه به چشمش نمی رسید
گلدسته های نیزه برایش پناه بود

آیینه بود و هر قدم از کینه ها شکست
این سنگ ها تقاص کدامین گناه بود؟

مرگ رقیه خورد رقم در خرابه ! نه !
شاید زمان رد شدن از قتلگاه بود