تقدیم به او که نبود ولی حس بودنش بر من شوق زیستن داد دلم

تقدیم به او که نبود ولی حس بودنش بر من شوق زیستن داد دلم برای کسی تنگ است که آفتاب صداقت را به میهمانی گلهای باغ می آورد و گیسوان بلندش را به باد می داد و دست های سپیدش را به آب می بخشید و شعر های خوشی چون پرنده ها می خواند
.... نازنینم
یک سبد رز سرخ
یک بغل مهربانی
یک دنیا آرزوی شادی
همه و همه تقدیم تو باد