از تمامِ آدمها فاصله بگيرى...

گاهى در زندگى
به نقطه اى ميرسى،
كه ميخواهى از تمامِ آدمها فاصله بگيرى...
به هزار و يك دليل ميتواند اين اتفاق برايت بيفتد
ميتواند بواسطه ى حضورِ كسى باشد،
كه در بدو ورودش به حياط خلوتِ زندگى ات،
آينده را برايت رويايى ترسيم كرده،
ترس ت را از دوست داشتن،
از وابسته شدن،
از دلباختن ريخته،
و درست در جايى كه خودت را خوشبخت ترين آدمِ روى زمين تصور ميكردى،
كوله بارش را بسته و از خودش هيچ ردى جز مشتى خاطره باقى نگذاشته...
يا ميتواند به دليلِ بالا و پايين هاى زندگى باشد،
همان جا كه تا زندگى ات مى آيد رنگ و بوى خوشى به خودش بگيرد،
كارِ خود را از دست ميدهى،
سرمايه ات ذره ذره از بين ميرود،
دوست هايى كه در مواقعِ سختى روى رفاقتشان حساب باز كرده بودى،
آب ميشوند و فرو ميروند در زمين!
خانواده اى كه تنها دلخوشيه تو بوده،
يك به يك پشت ميكنند به تو!
و تمامِ اتفاقاتِ غيرِ قابل پيش بينى اى كه براى هركدام از ما،
در برهه اى از زندگى مان رخ داده است...
ما با زندگى در مواقعِ سختى دوئل ميكنيم!
كافيست قبل از اينكه دستمان را روى ماشه بگذاريم،
"اميد"مان را از دست بدهيم!
درست همانجاست كه زندگى،
تمامِ آنچه كه به آن وابسته ايم را نشانه ميرود!
ميخواهم بگويم؛
همیشه کنارِ گوشِ مان خوانده اند كه:
اتفاقاتِ خوب،درست در جايى كه انتظارش را ندارى رخ ميدهند،
اما واقعيت اين است كه خيلى وقتها،
خبرى از اتفاقاتِ خوب نيست،
اما ما ادامه ميدهيم چون "اميد" داريم!
چون فردا را هيچ وقت نميشود پيش بينى كرد.
نوشته : علي قاضي نظام

@rajabipsychologist