هر روز ،

هر روز ،
با خیال آدمایی که دوسشون داریم ،
داریم زندگی می کنیم ...
به یادشون قدم میزنیم ،
به یادشون آهنگ گوش میدیم ،
دلیلِ سیگاری شدنمون میشن ،
دلیل گریه هامون میشن ،
شبا بخاطرشون یا تا صبح بیداریم ،
یا زودتر می خوابیم ...
که یک ساعت بیشتر ،
تو خواب باهاشون باشیم .
میشن دلیلِ نوشته هامون ،
دلیل خنده هامون ،
دلیلِ حال بد و خوبمون ...
ما خاطره ی آدما رو ،
بیشتر از حد مصرف می کنیم !

واسه همین ،
تو رابطه با آدمای بعدیِ زندگیمون ،
اُوردوز می کنیمُ تمام .