هرجا دلی گرفت

هرجا دلی گرفت

اشکی ریخت
.
بغضی ، گلوی احساس را فشرد

شعر در من متولد می شود..



دیگر نه شعر می گویم

نه تو را

بخاطر دلتنگی های گاه و بی گاه

صدا می کنم.



تو فقط هرجا

بغضی راه نفس را بست

مرا بخاطر بیاور ...



مسافری که به دوش می کشد

تمام خاطرات راههای نرفته را...


مسافری که در '' وهم رسیدن ''

رویای تو را در آغوش می گیرد

تا بوسه بارانت کند.

مسافری که خودش را

در انتهای سفر جا گذاشت.!!!