انه سی رفته باشه با انه تو رفتنش رو باور نی

💭
اينكه كسی رفته باشه، با اينكه تو رفتنش رو باور كنی،
دوتا حرفِ جداست. من فكر می‌كنم آدمایی كه راه می‌رن و با خودشون حرف می‌زنن،
دقيقا همونايی هستن كه رفتنِ كسی رو باور نكردن.
همونايی كه صدتا خاطره رو زير و رو می‌كنن تا به يه اسم مشخص برسن. همونايی كه برای يادآوری يه خاطره،
کُلِ شهر رو بالا و پايين می‌رن. همونايی كه عصرا،
سرِ ساعت هميشگی،
می‌رن همون كافه‌یِ هميشگی،
می‌شینن پُشتِ همون ميزِ هميشگی و دو تا از همون«تلخِ هميشگی» سفارش می‌دن.
اما مگه آدَم،
چقدر می‌تونه به رویِ خودش نياره؟ واقعيت اينه كه فراموش كردن، بيهوده‌ترين كاری بود كه تویِ تمامِ عمرت می‌خواستی انجام بدی و نشده.
هميشه؛
هزار دليل برای رفتن هست،
اما موندن،
فقط«يه بهانه»می‌خواد.
سخته يه روز بفهمی،
بهانه‌یِ موندنش نبودی!

#پویا_جمشیدی