روستای گردشگری و زیبای یاسه چای

روستای گردشگری و زیبای یاسه چای

مجموعه روستاهایی که از چشمه دیمه (سرچشمه زاینده ‏رود) تا فلاورجان اصفهان در کنار رودخانه شکل گرفته‏ اند، یک پازل سه فرهنگی را تشکیل می‏دهند. تقریباً یک سوم طول 350 کیلومتری رودخانه تا اصفهان، در اختیار لرزبانان است و مابقی مسیر میان ترک‏ زبانان و پارسی‏ زبانان تقسیم می‏شود. گاهی این سوی رودخانه ترک و آن سویش فارس و چند روستا بالاتر لر هستند. مردمان روستای مورد سخن ما، ترک زبانند. نام روستا نیز گواهی می‏دهد که ساکنان نخستینش ترک‏ زبان بوده‏اند. «یاسه» در زبان ترکی یعنی پهن و گسترده و «چای» به معنی رودخانه است که در مجموع یاسه چای یعنی جایی که رودخانه در بستر خود پهن می‏شود و جریان آب به آرامش می‏رسد.
بافت کهن این روستا که به همت مدیران محلی از هر گونه تغییری به دور مانده، در واقع دژ مانند است. بدین معنی که دو یا سه دروازه ورودی بیشتر ندارد. کوچه به مفهوم روستاهای دیگر نیست. هر چه هست راهروهای باریک و عموماً سرپوشیده‏ای است که همه خانه‏ها را به هم وصل می‏کند. دلیل این گونه معماری، ناامنی‏های دوران گذشته بوده که راهزنان و غارتگران به روستاها یورش می‏بردند و چون روستائیان ارتشی برای مقابله نداشتند، با چنین تمهیداتی تلاش می‏کردند از جان و مال خود نگهداری کنند. در و دروازه به مفهوم روستاهای دیگر نیست. این یعنی امنیت صددرصدی روستا، یعنی قرار نیست اهالی آن برای در امان ماندن از گزند یکدیگر، فکری بکنند! وقتی از دروازه اصلی روستا وارد شدی، انگار به همه خانه‏ها رفته‏ای. گر چه به ندرت می‏توان دروازه‏های نوین آهنی را دید که نشان از بی اعتمادی نسل کنونی دارد.

با این اوصاف، غریبه‏ ها اجازه نداشتند وارد روستا بشوند مگر آن که مهمان کسی بوده باشند اما امروزه بافت کهن روستا، نگاه متفاوتی به روزگار دارد. کم نیستند گردشگرانی که درون این خانه‏ها و دالان‏ها گشت می‏زنند و خوشبختانه سیمای ایشان برای روستائیان عادی است. آنان کم‏کم می‏آموزند در کنار درآمد‏های سنتی خویش، به درآمد گردشگری نیز بیندیشند. اتفاق نیکویی که برای اهالی کندوان جنوب تبریز رخ داده است.