میان غربت و ماتـم، تو آشنای منی

میان غربت و ماتـم، تو آشنای منی

نفس به سینه گرفته، تو آن هوای منی

به بحر درد توام در درون ڪشتے غم

تو بادبان منی و، تو ناخدای منی

دچار آه شبم، در سڪوت جانفرسا

به بسترم تو بیا ماه من، دوای منی

ببین ڪه نام تو، ذڪر تمام روز و شبم

زِ بعدِ خالق ارض و سما، خدای منی

ببین ڪه بعدتوحتی،هوای صحبت نیست

تو در سڪوت گلویم، نوای نای منی

به جاده های غریبی و درد و ماتم مـن

تویی ڪه همره و همراه من، برای منی
..

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‌‍