هو

هو

🔸 به تعبیر جناب شیخ الرئیس در نمط نهم «إشارات»: 
«و المنصرف بفکره إلی قدس الجبروت مستدیماً لشروق نور الحقّ فی سرّه یخصّ باسم العارف.».
یعنی:
آن که فکرش را متوجّه عالم قدس نموده است تا نور حق پیوسته بر سِرّ و باطنش بتابد «عارف» نامیده می شود.


🔸 آنچه در این طریق ضروری می نماید استدامه ی اشراق نور حق بعد از شدّت اتصال به منبع لایتناهی است.
چیزی که باعث اشتغالِ آهنِ مجاورِ آتش می شود، علاوه بر شدت اتصال آن به آتش، استدامه ی این قرب و نزدیکی است؛ و اگر شدّتِ اتصال باشد و دوامی بر آن نباشد، تا ابد هم اگر آهن به آتش، شدّتِ اتصال داشته باشد و بعد از ثانیه ای از آن جدا گردد، باز هم اشتغال نخواهد یافت
(إِنَّ الَّذِینَ قالُوا رَبُّنَا اللهُ ثُمَّ استُقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَیهِمُ المَلائِکَةُ. فصلت/31).


🔸 چه بسیار افرادی که سحرها و خلوت ها داشتند و مجاهدت ها و مراقبت ها نمودند و چهله ها و اربعین ها گرفتند، اما چون دوامی بر آن ها نبود، هرگز مشتعل نشدند و به کمال مطلوب خود نرسیدند؛ حتی در بعضی موارد این عدم استقامت ها و منقطع کردن اذکار و دستورهایی که وارد شده، موجب ضررهایی به شخص شود که هرگز آن افرادی که اصلاً به راه نیفتاده اند دچار این ضررها نمی شوند.


🔸 کسی که کشاورزی نمی کند معنی ندارد که بگوییم ضرر کرده است یا نه؟ اما کسی که زحمت کشاورزی را به خود دهد باید ببینیم در پاییز ضرر می کند یا نه.

لذا استدامه ی در این طریق، شرط لازم نیل به حقیقت است، و از سویی، اِضرار از مفاسدی است که به واسطه ی قطع این طریق، عاید انسان می شود.

__________________
#شرح_رساله_انسان_کامل_از_دیدگاه_نهج_البلاغه
علامه حسن زاده ی آملی روحی فداه