سکوتم رو دوست دارم چون در آن گله ای نیست گاهی

ســکـوتم رو دوسـت دارم چـون در آن گـلـه ای نـیـسـت گـاهـی سـکـوت دلــی را مـی شـکـندگـاهـی دلـی را بـدسـت مـی آوردگـاهـی از دل تـنـگـی حـکـایـت مـی کـنـدگـاهـی بـغـض در گـلـو خـفـتـه اسـت گـاهـی حرف در راه مـانده اسـت گاهی اوقـات سـکوت سـخـن بـی کـلام اسـت و گـاهـی سـکـوت گـریـه بـی صـدای دل یـکـ “عـاشـق” اسـت