آینهها و شبپره های مشتاق را به من بده

آینه ها و شبپره های مشتاق را به من بده

روشنی و شراب را

آسمان بلند و کمان گشادهی پل

پرندهها و قوس و قزح را به من بده

و راه آخرین را

در پردهای که میزنی مکرر کن.

در فراسوی مرزهای تنهام 

تو را دوست می دارم.

در آن دور دست بعید

که رسالت اندامها پایان میپذیرد.

و شعله و شور تپشها و خواهشها

به تمامی 

فرو مینشیند٬

و هر معنا قالب لفظ را وامیگذارد

چنان چون روحی 

که جسد را در پایان سفر٬

تا به هجوم کرکسهای پایانش وانهد...


در فراسوهای عشق٬ 

تو را دوست میدارم

در فراسوهای پرده و رنگ.

در فراسوهای پیکرهایمان

با من وعده ی دیداری بده...