📝

📝

تو زندگی هروقت یه جایی گند می زدم ، هر‌وقت مسیر رو اشتباه می رفتم با خودم می گفتم این آخرین باره... همین یه بار بخیر بگذره قول میدم دیگه نزنم جاده خاکی... وقتی بخیر می‌گذشت و خیالم راحت می شد دوباره و دوباره و دوباره قولم رو فراموش می‌کردم. می زدم جاده خاکی ... انقدر که به جاده خاکی عادت کردم.
همیشه یه جمله از مادربزرگم تو گوشم بود که می گفت «پشیمون که بشی، خدا می بخشه» هنوز وقت پشیمون شدنم نبود. چون من هنوز از اشتباهاتم لذت می بردم. یه جا به خودم اومدم و دیدم دیگه جاده خاکی رو دوست ندارم. شده بودم مثل یه دائم الخمر که دیگه مست نمیشه ولی الکل رو‌ میره بالا چون بهش عادت کرده.منم جاده خاکی رو می رفتم چون جاده اصلی رو گم کرده بودم.
تا اینکه هزار سال پیش یه همچین شبی یکی اومد دستم رو گرفت و گفت دنبالم بیا... دنبالش رفتم. من رو رسوند اونجایی که باید باشم و گفت اینم جاده اصلی... تا یه نگاه به جاده انداختم دیدم رفته... دیدم دیگه نیست. بعد از اون هر وقت جاده خاکی می بینم دیگه واسم لذتبخش نیست. به این فکر نمی کنم که خدا می بخشه یا نه، فقط به این فکر می کنم که اونی که نجاتم داد نمی بخشه. حتی اگه اونم منو ببخشه،خودم دیگه خودم رو نمی بخشم.
یادش بخیر... هزار سال پیش بود انگار...

👤 #حسین_حائریان
‎‌‌‌‌‎‌‌ ❥