ددها نست نبند رخ زبا تو را

ديده‏اى نيست نَبينَد رُخِ زيباى تو را
نيست گوشى كه هَمى‏نَشنَوَد آواى تو را

هيچ دستى نَشَوَد جز بَرِ خوانِ تو دراز           کس نَجويَد به جهان جز اثرِ پاى تو را

رهروِ عشقم و از خِرقه و مَسنَد بيزار           به دو عالم ندهم روى دل‌آرای تو را

قامتِ سرو قَدان را به پَشيزى نَخَرَد            آنكه در خواب ببيند قدِ رَعناى تو را

به كجا روى نمايد كه تو اش قبله نه‏اى؟
آنكه جويد به حرم، منزل و مأوای تو را

همه جـا منزلِ عشق است؛ كه يارم همه جاست
كور دل آنكه نيابد به جهـــان، جاى تو را

با كه گويم؟ كه نديده‌ست و نبيند به جهان
جز خَمِ ابرو و جز زُلفِ چَليپاى تو را

دَكِه‌ی علم و خِرَد بَست، درِ عشق گشود
آنكه مى‏داشت به سر علّتِ سُوداى تو را

بشكنم اين قلم و پاره كنم اين دفتر
نتوان شرح كنم جلوه‌ی والاى تو را

#امام_خمینی #شعر #غزل #عارفانه #عکس_نوشته