ابوشکور بلخی از سخنوران پرآوازه سد چهارم هجری است که در

ابوشکور بلخی از سخنوران پرآوازه سدة چهارم هجری است که در روزگار امیر سامانی – نوح بن نصر بن احمد- می زیسته و در طول دوازده سال حکمرانی او –از 331 تا 343 ه.ق- در دربار سامانی حضور داشته است.

ابوشکور بلخی در انواع قالب های شعری تجربه های موفقی داشته که متأسفانه فقط 429 بیت از آن همه آثار وزین و دلنشین او بر جای مانده و مابقی به تاراج روزگار رفته است.

ابوشکور بلخی در قالب «مثنوی» آثار فاخری در اوزان مختلف عروضی داشته که مهم ترین آن ها #«آفرین نامه» اوست که در بحر متقارب سروده شده است. از این منظومة پندی، اخلاقی و تربیتی، تنها 300 بیت آن به دست ما رسیده است.

در اهمیّت این منظومة پندی و اخلاقی همین بس که صاحبان کتب لغت، بلاغت و ادب به این اثر گران سنگ استشهاد کرده و آثار او را به عنوان میزان در ارزیابی آثار متقدمین و صحت و سقم آن ها به کار گرفته اند.

«آفرین نامه» در شمار اوّلین منظومه های فارسی است که ابوشکور بلخی از سال 333 ه.ق به سرودن آن پرداخته و به خاطر محتوای پندآموزی که دارد با اقبال اهل قلم و اندیشه همراه بوده است.

الف: خرد و خردورزی

یکی از مقوله های مهمی که ابوشکور در آفرین نامة خود به آن پرداخته و حق سخن را دربارة آن ادا کرده است، موضوع «خرد» و «خردورزی» و نقشی است که در تربیت نفوس ایفا می کند وگاهی برای رنگین کردن کلام خود، از سایر آموزه های اخلاقی و تربیتی نیز سخن به میان آورده است. #بخون