حضرت عشق بفرما که دلم خانه توست

حضرت عشق بفرما که دلم خانه توست


سر عقل آمده هر بنده که دیوانه توست


دل من اگر که از عشق نصیبی دارد


حضرت عشق به  من لطف عجیبی دارد


بگذارید، بگذارید که بیمار بماند این دل


با تب عشق دلم حال غریبی دارد


لحظه میمیرد و من آخر سر میپوسم


عشق ای ناجی من دست تو را میبوسم


بی وجود تو سعادت نشود حاصل من


تا نفس هست تو ای عشق بمان در دل من