خندهای تو دلم را می برد ای جان من

خـــندهای تو دلم را می برد ای جان من
برق چشمان سیاهت می برد ایمان من
.
دلبری های تو هر دم شهره ی آفاق است
عشوه های تو همیشه موجب عصیان من

چشم ناز چون غزالت برق مهتاب شب است
نابسامانم ، تو هستی علت سامان من

با نگاهت عالمی را میکنی مست وخراب
قصه ی عشقت شده افسانه ی دوران من
...