عزیز شبانی شاعر فیروزآبادی

زنده‌یاد "عزیز شبانی"، فرزند "عبدالحسن شبانی" و "خدیجه فاموری"، شاعر و استاد دانشگاه فارسی، زاده‌ی ۲۹ بهمن‌ ماه ۱۳۳۱ خورشیدی، در فیروزآبادِ استان فارس و ساکن شیراز بود.
وی پس از گذراندن تحصیلات ابتدایی و متوسطه در زادگاهش، وارد دانشگاه شد و تحصیلات عالی و تکمیلی خود را با نوشتن رساله‌ی «مهم‌ترین عوامل تأویل‌پذیری شعر حافظ» در دوره‌ی دکتری (در دانشگاه شیراز و با راهنمایی استاد دکتر منصور رستگار فسایی) با درجه‌ی عالی به پایان رساند. دکتر شبانی شاگرد اول دوره‌ی دکتری بود و آن را با معدل ۱۹/۱۹ گذرانده است. 
دکتر شبانی، سال‌ها دبیر دبیرستان‌های فیروزآباد، شیراز و مدرس دانشگاه و دانشسراهای تربیت معلم بود و طی این سال‌ها به عنوان مدرس (استادیار مدعو) در دانشگاه‌های شیراز تدریس می‌کرد.
نخستین کتابشان را با نام «از بوف کوری‌ها و...» (مجموعه‌ی رباعی) در سال ۱۴۰۱ از سوی انتشارات بامداد نو منتشر کرد، که در کمتر از یک سال به چاپ دوم رسید، و دومین کتابشان هم که برگزیده‌ی غزل‌هایشان بود، با نام «آهِ آهو» در مهرماه ۱۴۰۲ منتشر کرد.
وی در ۷ خرداد ۱۴۰۳، بر اثر بیماری سرطان پروستات، در ۷۲ سالگی از دنیا رفت.


▪نمونه‌ی شعر:
(۱)
[زخم‌های ریخته در مغاک] *
نه شمشیر
بر گردنمان
               آهیختند
و نه
بر صلیبمان
              آویختند
و نه
به آسمان‌هایمان
                      بر کشیدند.
ما را با زخم‌های عتیق و جدید
به گور سیاه
               در کشیدند.
----------
* با الهام از نقاشی هولباین نقاش آلمانی


(۴)
گفتیم که طرحِ عشق، کاری عبث است
از عشق نوشتن، همه آری عبث است
از عشق و نوشتن بنویسید چنین
آری عبث است و کار و باری عبث است.


(۵)
آن چشمِ تو را سیاه در آینه دید
آه از دلِ من! که آه در آینه دید
آن آینه‌ ماه... وَ چشم تو... و شب
تصویرِ شبِ نگاه در آینه دید.



گردآوری و نگارش:
#لیلا_طیبی (صحرا)