‍ باز هم اربعین رسیده بیا

‍ باز هم اربعین رسیده بیا
باز هم از تو بی خبر ماندم
عاشقانت زیارتت کردند
من ولی باز پشت در ماندم

روز و شب غبطه می‌خورم آقا
به کسانی که با تو مأنوسند
عاشق و بی قرار و بی تابند
دست و پای تو را که می‌بوسند

دیدن تو به من نمی‌آید
تو کجا و نگاه هر جایی
من اگر آنچه خواستی باشم
تو سراغم به خواب می‌آیی؟

نکند عاق کرده‌ای من را
نکند صبرتان سر آمده است
گر عتابم کنید حق دارید
هر گناهی ز من بر آمده است

خواستم تا ببینمت در خواب
به نگاهم اجازه داده نشد
خواستم تا به کربلا بروم
با رفیقان خود پیاده، نشد!

بین آن کاروان و جمعیت
چه کسی با تو هم قدم شده است؟
خوش به حال کسی که با گریه
با شما راهی حرم شده است

در حرم روضه خوان خودت هستی
روضۀ کاروان جان بر لب
بین روضه بلند می‌گویی:
به فدای تو عمه جان زینب...

تا رسیدند در دو راهی عشق
ساربان گفت که کجا برویم؟
پاسخی آمد از حریم حسین
همه گفتند کربلا برویم

تا رسیدند لحظه‌ای ماندند
در سکوتی که چهره‌ها شد مات
زد به سینه غریب بی کفنم
باز شد بغض عمۀ سادات

به زمین خورد از سر محمل
تیر غم‌ها به قلب بانو رفت
با ادب نیت زیارت کرد
سوی یارش به روی زانو رفت

خواست تا درد دل کند اما
مگر این گریه‌ها امان می‌داد
یک نگاهی به دور خود انداخت
سر خود را فقط تکان می‌داد

السلام علیک یا مظلوم
السلام علیک یا عطشان
السلام علیک یابن علی
السلام علیک یا عریان

ای برادر نمی‌برم از یاد
که چگونه به خاک افتادی
زیر گرمای آفتاب آن روز
با لب تشنه، خسته، جان دادی

ای برادر نرفته از نظرم
اکبرت را که ارباً اربا شد
بعد عباس میر لشکر تو
پای دشمن به خیمه‌ها وا شد

به خدا ای عزیز لب تشنه
داغ یک قطره آب کشته مرا
بین این گریه‌های اهل حرم
گریه‌های رباب کشته مرا

غرق گریه رباب می‌گوید
که دل پاره پاره را بردند
با سه شعبه به روی دست پدر
طفلک شیرخواره را بردند

پسرم با خیال تو هر شب
دست بر سینه می‌فشارم من
گرچه ماندم خجالتت آن روز
ولی امروز شیر دارم من

گریه را کم کنید دخترها
کمی آرام اصغرم خواب است
گل نارم علی علی لا لا
مادرت چل شب است بی تاب است

شاعر: مجتبی شکریان

#شعر
@KarbobalaLiterature