امامقلی امامی تنبور نواز برجسته لک کوهدشتی

امامقلی امامی تنبور نواز برجسته لک کوهدشتی_۲


با این امید که شما چون من فرصت ها را بیهوده حرام نکنید !

دنیائی که تنها اوای سوخته تنبور او نشانه اش بود و حرکت پنجه پیرو تکیده اش با انسان از روح ؛ از زمان و از کهنگی سخن می گفت ؛ خود او می گفت : انزمان که تنها هستم ؛ غم دل تنهایم را در تنبور می ریزم و شعر میخوانم .

غم صبحانه من

غم شام من

غم توشه راه من

غم اطراقگاه و منزلگاه شبانه من است

چشمم به منزلگاه خوبان و گور های انان افتاده

منزلگاه خالی از یاران بود ؛ یاران دیرینه رفته بودند

اینک با پیراهن چاک چاک و یقه دریده

همراه با شیون از جمع یاران تنها و درمانده ام

به خاکستری میمانم که؛

نسیم به هر طرف که بخواهد مرا با خود خواهد برد .

امام قلی خود را اهل حق می دانست هم از این رو قلندر وار و وارسته ازدنیا گسسته با سخنانی که خود انها را « کلام » می نامید ؛نوعی پیش بینی عارفانه را زمزمه می کرد .

دختران با کره بی حیا می شوند

و با زبان خود شوهر طلب می کنند

پدر از فرزند بیزار شده

زن و شوهر حلال و همراز هم ؛ بیزار میگردند .

دروغ گوئی شایع می شود ؛ وراستی نا پدید می گردد .

راستگویان ؛ مانند سنگ گورها ی کهنه ؛ وجودشان کباب می شود .

تکیه کردن به نیش گزنده مار ؛ بهتر است از اینکه ناموس خود را به دست دشمن دهی


امامقلی نواهای گونا گونی را با تنبور می نواخت . خو د او انهارا « مقام » می نامید .


#کوردیش_فایل
#کورد_کوردستان_فرهنگ_تمدن_اصالت