بپوش مرا

بپوش مرا
ولی برعکس!

که درآغوش بگیرمت طولانی....

تا نفس هایمان گره ی کور بخورد!

که لبهایمان در راه برگشت از میهمانی پاییزی هم
راه خانه را گم کنند!

تن کن مرا
تنگ...
که صدای ترک استخوانهایم
گم شود در خش خش عاشقانه ی پیاده رو!
با من باش
از این پاییز تا همیشه....