ازدواج یک تصمیم است و باید به آن، تنها، به چشم یک تصمیم ن

ازدواج یک تصمیم است و باید به آن، تنها، به چشم یک تصمیم نگاه کرد، نه یک دستاورد و موفقیت. هر زمان که ما به تصمیمی بار معنایی موفقیت و شکست بدهیم خودمان را به سمت قضاوت و ارزش گذاری سوق می‌دهیم. جامعه ای که مملو از ارزش گذاری و نمره دهی باشد، آدمهایش را در حد همان نمره‌ها باارزش می‌بیند و مدام آنها را با برچسب‌هایی قضاوت می‌کند. اینکه مدرکش چیست، خانه‌اش کجاست، ماشینش چیست، ازدواج کرده است یا نه، همسرش کیست و چه موقعیتی دارد، فرزندی دارد یا نه.
جامعه ای که آدمهایش را در حد برچسب‌ها، پایین می‌آورد، آنها را غمگین و سرخورده می‌کند چون در نهایت در مسابقات افرادی مدال طلا کسب می‌کنند و عده ای نقره و برنز و دیگرانی اصلا دیده نمی‌شوند.
ما همه پیکره‌ی یک جامعه هستیم.
اگر ما به عنوان بخشی از جامعه، به بخشی دیگر نگاهی تبعیض آمیز داشته باشیم که دیگر جامعه نیستیم!
آدمهایی پراکنده‌ایم که در سطحی از زمین، ناهماهنگ و بدون تلاش برای درک کردنِ یکدیگر، فقط زندگی می‌کنیم.

اگر ما در این سرزمین به دنیا آمده‌ایم و در این شرایط زندگی می‌کنیم یعنی جزئی از یک "درکِ بزرگ" هستیم. نه یک مسابقه‌ی ارزش گذاری و شمارشِ دستاوردها!
اگر کنار هم زندگی می‌کنیم یعنی مسئولیم که یکدیگر را درک کنیم و خودمان تبعیض آمیز، زندگی را بر بخشی دیگر سخت تر نکنیم.
نگاه جامعه، نگاه ماست. از خودمان شروع کنیم از اینکه آغوش باشیم، پذیرا و امن، فارغ از ارزش‌گذاری‌های تبعیض آمیز.
ازدواج نکردن و یا از ازدواج بیرون آمدن هیچ معنایی ندارد! درست همانطور که ازدواج کردن فاقد معناست!
رابطه‌ها می‌توانند با یک تصمیم به ازدواج ختم شوند و می‌توانند از فرم ازدواج خارج شوند.
اینها همه تصمیم‌های ما هستند! ما در دنیایی از تفاوت‌ها قرار است کنار یکدیگر زندگی کنیم و تفاوت در دیدگاه و تصمیم‌ها تنها با درک کردن قابل پذیرش می‌شود. #ازدواج نکردن نشان‌دهنده‌ی نقص نیست همانطور که ازدواج کردن نشان‌دهنده ی برتری نیست.