باز عالم و آدم و پوسید گان خزان و زمستان خندان و شتابان ب

باز عالم و آدم و پوسید گان خزان و زمستان خندان و شتابان به استقبال بهار میروند،
تا اندوه زمستان را به فراموشی سپارند و کابوس غم را در زیر خاک مدفون سازند.
و آنگه سر مست و با وجد و نشاط و با رقص و پایکوبی با ترنم این سرود
طرب انگیز نو روز و جشن شگوفه ها را بر گزار می نمایند . . .
و باز گرمای ملایم و فرحبخش روز های آفتابی بهار در باغ و راغ و کشتزار ها به سبزه و گلها
و درختان بشارت میدهد تا از خواب سنگین زمستان بیدار شوند و روح تازه بخود گیرند،
و آنگاه این نوای جانبخش را ساز بدارند  . . .
و باز نسیم گوارای گیسوان مشک بوی بته های گلاب را با آهنگ موزون تکان میدهد،
تا با لاله ی خوش عذار و نرگس و ریحان و گل های دشتی همزمان جوانه زنند.
و ترانه عشق را به گوش عشاق برسانند و آنگاه در چمنها و دشت و دمن طوفان برپا کنند . . .
و باز هوای شاداب به عشرتگاه باغ و لاله زار ها راه میگشاید و گلهای سرخ و زرد
و نیلوفری را که در سبزه زار ها می رویند نوازش میدهد و آنگاه پربار چمن را
به نظاره می نشیند و همین که در مرغزاران حریر پوش به میزبانی مردان پاکدل دشت می شتابد، ناله ینی را می شنود و وظیفه دار این پیام میگردد . . .
رونق عهـــد شبابست دگــر بوستان را / میرسد مـــژده گل بلبل خوش الحان را
ای صبا گر به جوانان چمـن بـاز رسی / خدمت ما برسان سرو گل ریحـــان را