جلال الدین محمد بلخی معروف به مولوی ومولانا ورومی

جلال الدین محمد بلخی معروف به مولوی ومولانا ورومی
(۶ ربیع الاول ۶۰۴، بلخ یاوخش_ ۵ جمادی الثانی ۶۷۲ هجری قمری، قونیه) (۱۵ مهر ۵۸۶_ ۴ دی ۶۵۲ هجری شمسی)

ازمشهورترین شاعران ایرانی تبار پارسی گوی است.

نام کامل وی «محمد ابن محمد ابن حسین حسینی خطیبی بکری بلخی» بوده ودر دوران حیات به القاب «جلال الدین»،«خداوندگار»و«مولاناخداوندگار» نامیده می شده است.

در قرن های بعد القاب«مولوی»،«مولانا»،«مولوی رومی»و«ملای رومی»برای وی بکار رفته است
وازبرخی از اشعارش تخلص اورا«خاموش»،«خَموش»و«،خامُش»دانسته اند.زبان مادری وی پارسی بوده است.

عده ای میگویندترک بوده عده ای دیگرفارس
اما نکته ای که کاملا مشخصه زبان وی است که فارسی بوده ودر
ایران میزیسته.

یک شعر از مولوی که کاملا بیانگر نژاد وی هست:

"خمش کن کزملامت اوبدان ماندکه می گوید،
زبان تونمیدانم،که من ترکم،تو هندویی"


★★★★★★★★★★★★★★


ای یوسف خوش نام ماخوش می روی بربام مــــا
ای درشکسته جام ماای بردریده دام مــــا
ای نور ماای سوی ماای دولت منصورمـــــا
جوشی بنه درشورماتامی شود انگور مـــــا
ای دلبرومقصودماای قبله ومعبودمــــا
آتش زدی درعودمانظاره کن در دودمـــــا
ای یار ما عیار ما دام دل خمار مـــــا
پاوامکش از کارمابستان گرو دستارمــــا
در گل بمانده پای دل جان می دهم چه جای دل
وز آتش سودای دل ای وای دل ای وای مـــــا


#مولوی
#مولانا