یکی بود یکی نبود

‎یکی بود ...یکی نبود ..
‎این داستان زندگی ماست ...
‎همیشه همین بوده یکی بود... یکی نبود...
‎در ذهن مان نمی گنجد با هم بودن ؛باهم ساختن؛ برای بودن یکی ،
‎باید دیگری نباشد!!!
‎هیچ قصه گویی نیست که داستانش این گونه آغاز شود :
‎که یکی بود ، دیگری هم بود
‎همه با هم بودندو ما اسیر این قصه کهن ، برای بودن یکی ، یکی را نابود می کنیم ...
‎از عشق، از محبت ، از مهربانی!!!
‎انگار که بودنمان وابسته نبودن دیگریست...
‎هیچ کس نمیداند ، جز ماهیچ کس نمی فهمد جز ما
‎و آن کس که نمی داند و نمی فهمد ، ارزشی ندارد ،
‎حتی برای زیستن !!!
‎و این هنری است که آن را خوب آموخته ایم .
‎"هنر نبودن دیگری" ...