قسمتدومپایانی
#قسمت_دوم/پایانی .
««« ﮔﻔﺖ : «ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻡ . ﻣﯽﺩﻭﻧﯽ ﮐﻪ. ﺩﺭﺱ. ﮐﺎﺭ . ﺧﻮﻧﻮﺍﺩﻩ. ﻋﻮﺿﺶ ﻫﻤﻪ ﺍﯾﻨﺎ ﺭﻭ ﺟﺎ ﻣﯿﺬﺍﺭﻡ ﺑﺮﺍﺕ . ﮐﻮﻩ، ﺩﺭﯾﺎ. ﺟﻨﮕﻞ. ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺧﻮﺭﺍﮐﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ . ﻋﺸﻘﻤﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻗﻠﺒﺘﻪ . ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ . ﻧﻪ؟ » ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ . ﮔﻔﺖ : « ﻧﺒﯿﻨﻢ ﭼﺸﻤﺎﺕ ﺧﯿﺲ ﺑﺸﻪﻫﺎ . ﺑﺎ ﺗﻮﺍﻡ. ﺳﺮﺗﻮ ﺑﯿﺎﺭ ﺑﺎﻻ . ﺑﻔﻬﻢ ﻣﻨﻮ ﻻﻣﺼﺐ » ﮔﻔﺘﻢ : « ﻣﯽ ﭘﻬﻤﻢ. » ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﻮﯼ ﺩﺳﺖﻫﺎﺵ. ﮔﻔﺖ : « ﭼﻘﺪﺭ ﯾﺨﻪ ﺍﻧﮕﺸﺘﻬﺎﺕ » ﮔﻔﺘﻢ : « ﺳﻮﺯ ﺑﺮﻓﻪ ﺩﯾﮕﻪ .» ﮔﻔﺖ : «ﻧﻮﮎ ﺩﻣﺎﻏﺘﻢ ﻗﺮﻣﺰﻩ. ﻋﯿﻦ ﺩﻣﺎﻍ ﺍﯾﻦ ﺩﻟﻘﮑﺎﯼ ﺳﯿﺮﮎ ﺷﺪﯼ. ﻭﻟﯽ ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺎﺩ. » ﺧﻨﺪﯾﺪﻡ . ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﯼ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺘﯿﻢ . ﺟﻠﻮﯼ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ، ﮔﻔﺘﻢ : « #ﺯﻣﺴﺘﻮﻥ، ﻓﺼﻞ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﺘﻦ. ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺮﻑ ﺑﻮﺩﻡ. #ﻋﺎﺷﻖ ﺁﺩﻡ ﺑﺮﻓﯽ. ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺍﺳﻤﺖ ﺑﺎ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﭘﻮﺕ ﻣﺎﺷﯿﻨﺎ. ﺗﻮ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﺷﯽ ....» ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻧﮕﺸﺘﺶ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺭﻭﯼ ﻟﺐ ﻫﺎﻡ ﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ. ﮔﻔﺘﻢ : « ﭼﻘﺪﺭ ﺳﺮﺩﻩ. ﻧﯿﺴﺖ؟ » ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮﺩ ﺩﻭﺭ ﺑﺪﻧﻢ ﻭ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﻡ . ﻣﺤﮑﻢ ﻓﺸﺎﺭﺵ ﺩﺍﺩﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ. ﺳﺮﺑﺎﺯ ﭼﺎﻗﯽ ﺍﺯ ﺗﻮﯼ ﮐﺎﻧﮑﺲِ ﻧﯿﺮﻭﯼ_ﺍﻧﺘﻈﺎﻣﯽ، ﺯﻝ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﺵ ﺭﺍ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ . ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻢ ﻭ ﻣﻮﻫﺎﯼ ﺑﻠﻮﻧﺪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺭﻭﺳﺮﯼ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻮ ﮐﺸﯿﺪﻡ. ﻋﻄﺮ ﺑﻬﺎﺭﻧﺎﺭﻧﺞ ﺑﺎ ﺑﻮﯼ ﺑﺎﻗﺎﻟﯽ ﺩﺍﻍ ﻭ ﻟﻮﺍﺷﮏ ﻫﺎﯼ ﻗﺮﻣﺰ ﻟﻮﻟﻪ ﺍﯼ ﺗﻮﯼ ﻫﻮﺍ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ .
« ﻫﯽ ﺁﻗﺎ! » ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﺳﺮﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ : « ﺗﻮ ﺧﻞ ﻭ ﭼﻠﯽ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺑﺮﻑ ﻣﯽﺯﻧﻪ ﻣﯿﺎﯼ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﻭ ﺑﻐﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟» ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ : « ﻫﺎ. » ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ : «ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮ ﮐﺎﻧﮑﺲ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﻣﯽﺷﻪ ﻣﺮﯾﻀﯿﺖ ﺭﻭ ﺩﺭﻣﻮﻥ ﮐﺮﺩ ﯾﺎ ﻧﻪ. » ﺩﺳﺘﺒﻨﺪ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ. ﺗﻮﯼ ﮐﺎﻧﮑﺲ، ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﺳﻪ ﺁﺵ ﺭﺷﺘﻪ، ﺑﺨﺎﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮﺩ.ﺻﺪﺍﯼ ﺗﻮﯼ ﺑﯿﺴﯿﻢ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ : «ﻣﻮﺭﺩ ﭼﯽ ﻫﺴﺖ؟» ﺳﺮﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ : «ﺧﻮﺩﺷﻮ ﺑﻐﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﻗﺮﺑﺎﻥ. ﺟﻠﻮﯼ ﻣﺠﺴﻤﻪ. ﯾﮏ ﺭﺑﻊ ﺧﻮﺩﺷﻮ ﺑﻐﻞ ﮐﺮﺩﻩ. ﺍﯾﻨﮑﻪ ﯾﮑﯽ ﺧﻮﺩﺷﻮ ﺗﻮﯼ ﺑﺮﻑ، ﺍﻭﻧﻢ ﭘﺎﯼ ﻣﺠﺴﻤﻪ، ﺑﻐﻞ ﮐﻨﻪ، ﺣﺮﻑ ﺳﯿﺎﺳﯿﻪ ﺩﯾﮕﻪ. ﻧﯿﺴﺖ؟ » ﺻﺪﺍﯼ ﺗﻮﯼ ﺑﯽ ﺳﯿﻢ ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ : «ﺍﺳﻤﺶ ﭼﯿﻪ؟ » ﺳﺮﺑﺎﺯ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ . ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ : « ﻧﺮﮔﺲ. » ﮐﺎﺳﻪ ﺁﺵ ﯾﺦ ﻣﯽﺑﻨﺪﺩ .
.
. #مرتضی_برزگر
««« ﮔﻔﺖ : «ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻡ . ﻣﯽﺩﻭﻧﯽ ﮐﻪ. ﺩﺭﺱ. ﮐﺎﺭ . ﺧﻮﻧﻮﺍﺩﻩ. ﻋﻮﺿﺶ ﻫﻤﻪ ﺍﯾﻨﺎ ﺭﻭ ﺟﺎ ﻣﯿﺬﺍﺭﻡ ﺑﺮﺍﺕ . ﮐﻮﻩ، ﺩﺭﯾﺎ. ﺟﻨﮕﻞ. ﯾﻪ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺧﻮﺭﺍﮐﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ . ﻋﺸﻘﻤﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻗﻠﺒﺘﻪ . ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ . ﻧﻪ؟ » ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩﻡ . ﮔﻔﺖ : « ﻧﺒﯿﻨﻢ ﭼﺸﻤﺎﺕ ﺧﯿﺲ ﺑﺸﻪﻫﺎ . ﺑﺎ ﺗﻮﺍﻡ. ﺳﺮﺗﻮ ﺑﯿﺎﺭ ﺑﺎﻻ . ﺑﻔﻬﻢ ﻣﻨﻮ ﻻﻣﺼﺐ » ﮔﻔﺘﻢ : « ﻣﯽ ﭘﻬﻤﻢ. » ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﻮﯼ ﺩﺳﺖﻫﺎﺵ. ﮔﻔﺖ : « ﭼﻘﺪﺭ ﯾﺨﻪ ﺍﻧﮕﺸﺘﻬﺎﺕ » ﮔﻔﺘﻢ : « ﺳﻮﺯ ﺑﺮﻓﻪ ﺩﯾﮕﻪ .» ﮔﻔﺖ : «ﻧﻮﮎ ﺩﻣﺎﻏﺘﻢ ﻗﺮﻣﺰﻩ. ﻋﯿﻦ ﺩﻣﺎﻍ ﺍﯾﻦ ﺩﻟﻘﮑﺎﯼ ﺳﯿﺮﮎ ﺷﺪﯼ. ﻭﻟﯽ ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺎﺩ. » ﺧﻨﺪﯾﺪﻡ . ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﯼ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺘﯿﻢ . ﺟﻠﻮﯼ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ، ﮔﻔﺘﻢ : « #ﺯﻣﺴﺘﻮﻥ، ﻓﺼﻞ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﺘﻦ. ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺮﻑ ﺑﻮﺩﻡ. #ﻋﺎﺷﻖ ﺁﺩﻡ ﺑﺮﻓﯽ. ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺍﺳﻤﺖ ﺑﺎ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﭘﻮﺕ ﻣﺎﺷﯿﻨﺎ. ﺗﻮ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﺷﯽ ....» ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻧﮕﺸﺘﺶ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺭﻭﯼ ﻟﺐ ﻫﺎﻡ ﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ. ﮔﻔﺘﻢ : « ﭼﻘﺪﺭ ﺳﺮﺩﻩ. ﻧﯿﺴﺖ؟ » ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮﺩ ﺩﻭﺭ ﺑﺪﻧﻢ ﻭ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﻡ . ﻣﺤﮑﻢ ﻓﺸﺎﺭﺵ ﺩﺍﺩﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ. ﺳﺮﺑﺎﺯ ﭼﺎﻗﯽ ﺍﺯ ﺗﻮﯼ ﮐﺎﻧﮑﺲِ ﻧﯿﺮﻭﯼ_ﺍﻧﺘﻈﺎﻣﯽ، ﺯﻝ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﺵ ﺭﺍ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ . ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻡ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻢ ﻭ ﻣﻮﻫﺎﯼ ﺑﻠﻮﻧﺪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺭﻭﺳﺮﯼ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻮ ﮐﺸﯿﺪﻡ. ﻋﻄﺮ ﺑﻬﺎﺭﻧﺎﺭﻧﺞ ﺑﺎ ﺑﻮﯼ ﺑﺎﻗﺎﻟﯽ ﺩﺍﻍ ﻭ ﻟﻮﺍﺷﮏ ﻫﺎﯼ ﻗﺮﻣﺰ ﻟﻮﻟﻪ ﺍﯼ ﺗﻮﯼ ﻫﻮﺍ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ .
« ﻫﯽ ﺁﻗﺎ! » ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﺳﺮﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ : « ﺗﻮ ﺧﻞ ﻭ ﭼﻠﯽ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺑﺮﻑ ﻣﯽﺯﻧﻪ ﻣﯿﺎﯼ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﻭ ﺑﻐﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟» ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ : « ﻫﺎ. » ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ : «ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮ ﮐﺎﻧﮑﺲ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﻣﯽﺷﻪ ﻣﺮﯾﻀﯿﺖ ﺭﻭ ﺩﺭﻣﻮﻥ ﮐﺮﺩ ﯾﺎ ﻧﻪ. » ﺩﺳﺘﺒﻨﺪ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ. ﺗﻮﯼ ﮐﺎﻧﮑﺲ، ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﺳﻪ ﺁﺵ ﺭﺷﺘﻪ، ﺑﺨﺎﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮﺩ.ﺻﺪﺍﯼ ﺗﻮﯼ ﺑﯿﺴﯿﻢ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ : «ﻣﻮﺭﺩ ﭼﯽ ﻫﺴﺖ؟» ﺳﺮﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ : «ﺧﻮﺩﺷﻮ ﺑﻐﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﻗﺮﺑﺎﻥ. ﺟﻠﻮﯼ ﻣﺠﺴﻤﻪ. ﯾﮏ ﺭﺑﻊ ﺧﻮﺩﺷﻮ ﺑﻐﻞ ﮐﺮﺩﻩ. ﺍﯾﻨﮑﻪ ﯾﮑﯽ ﺧﻮﺩﺷﻮ ﺗﻮﯼ ﺑﺮﻑ، ﺍﻭﻧﻢ ﭘﺎﯼ ﻣﺠﺴﻤﻪ، ﺑﻐﻞ ﮐﻨﻪ، ﺣﺮﻑ ﺳﯿﺎﺳﯿﻪ ﺩﯾﮕﻪ. ﻧﯿﺴﺖ؟ » ﺻﺪﺍﯼ ﺗﻮﯼ ﺑﯽ ﺳﯿﻢ ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ : «ﺍﺳﻤﺶ ﭼﯿﻪ؟ » ﺳﺮﺑﺎﺯ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ . ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ : « ﻧﺮﮔﺲ. » ﮐﺎﺳﻪ ﺁﺵ ﯾﺦ ﻣﯽﺑﻨﺪﺩ .
.
. #مرتضی_برزگر
- ۳۸.۳k
- ۱۷ مرداد ۱۳۹۸
دیدگاه ها (۶)
در حال بارگزاری
خطا در دریافت مطلب های مرتبط