تو یه آدم بودی با سایه و نور خودت منم یه آدم بودم با

تو یه آدم بودی؛ با سایه و نورِ خودت. منم یه آدم بودم؛ با سایه و نورِ خودم. همه همینن جونگ‌کوک. یه وجود پر از سایه و نور. یه آسمون که گاهی خورشید داره و گاهی ابر و گاهی صاعقه. طبیعتِ آدم اینه که عالی نباشه، نقص داشته باشه. ذات ما رو این طور آفریدن. ما رو درست نکردن که پشت ویترین از زیبایی بدرخشیم. ما رو درست کردن که زندگی کنیم. آدمای عالی به چه کارِ زندگی میان؟ کفشِ نو و براق به چه کارِ کفاش میاد؟ کفاش می‌خواد بسازه. زندگی هم همین طور. چیو؟ منو، تو رو.