عزیز غارنشین

زنده یاد "عزیز نوروزی پرور" معروف به "عزیز غارنشین" مردی که بیش از ۶۰ سال در غاری در دل جنگل‌های "جیرده آلیان" شهرستان فومن در استان گیلان، به تنهایی زندگی می‌کرد. وی زاده‌ی سال ۱۳۲۰ خورشیدی بود که تا سال ۱۳۹۰، فاقد شناسنامه بوده است.
روستای جیرده آلیان یکی از روستاهای سرسبز گیلان است؛ روستایی که در ۲۵ کیلومتری شهرستان فومن در بخش سردار جنگل واقع شده است.
در چندین سال اخیر حرف‌هایی درباره این مرد غارنشین گیلانی در رسانه‌ها منعکس شد و دلیل انزوا و غارنشینی این مرد مشکلات عاطفی و شکست عشقی در جوانی عنوان شد؛ مطبوعات و رسانه‌ها روایت‌هایی درباره عزیز نوروزی منتشر کردند و دلیل انزوای وی را شکست عشقی مطرح کردند. اما واقعیت ماجرا این بود که، وی از سن ۱۸ سالگی با از دست دادن والدین خود از سوی نزدیکان و بستگان طرد می‌شود و به‌دلیل تنهایی و مشکلات روحی به شدت به انزوا روی می‌آورد. غم فراغ والدین و بی‌مهری و دوری بستگان او را به این تصمیم وا می‌دارد که از روستا فاصله بگیرد و در تنهایی زندگی کند تا شاید به آرامش برسد.
"جمال محمدی" یکی از روستاییان که از دیرباز با عزیز در ارتباط بوده، با تاکید بر اینکه عزیز در زمان‌های گذشته به کتاب داستان "عزیز و نگار" که یک داستان عاشقانه بوده علاقه بسیاری داشته و اکثر اشعار کتاب مذکور را از حفظ بوده است خاطرنشان کرد: اشعار زمزمه شده این کتاب از سوی عزیز در اکثر اوقات موجب می‌شود تا کسانی که از نزدیک با او هم کلام می‌شوند تصور کنند که وی به‌دلیل فراغ عشق خود منزوی شده و به غار پناه برده است.
عزیز هر صبح برای تهیه مایحتاج روزانه خود از روستای آلیان به شهر "گوراب زرمیخ" می‌رفت و مسافتی بالغ بر ۱۰ کیلومتر را پیاده روی می‌کرد.
وی در این سال‌ها با فروش هیزم مایحتاج زندگی خود را تأمین می‌کرد و البته مردم روستای آلیان و کسانی که وی را از سالیان دور می‌شناختند نیز همواره در تهیه مایحتاج وی به او کمک کرده و "عزیز غارنشین" را همچون فردی از اهالی روستا دوست داشتند.
سرانجام وی در ۹ تیر ماه ۱۴۰۱ به علت کهولت سن و بیماری در سن ۸۱ سالگی، چشم از دنیا فرو بست. وی چند روز قبل از فوت، به علت بیماری و عفونت از ناحیه‌ی پا به آسایشگاه معلولین رشت منتقل شده بود.



گردآوری و نگارش:
#لیلا_طیبی (رها)